Wet and wild Wellington

Hallo allemaal, het heeft een paar daagjes geduurd, maar ik ben dan toch netjes heelhuids aangekomen in Wellington voor mijn PhD project van 3 jaartjes. En dat na een korte vlucht van maar 36 uurtjes ;). Maar eerste dingen eerst: Allereerst mijn grote waardering voor het afscheid van iedereen!! Echt geweldig allemaal! Niet alleen Sara, die mij in 36 uur heeft afgezet voor de vlucht :), maar ook zeker voor iedereen die zich in enorme hordes had verzameld bij de Heksenketel, de familie eerder die zaterdag en iedereen die ik nog heb kunnen zien in Utrecht in de weken ervoor. Enorm gewaardeerd. Het viel dan ook erg zwaar om vooral Sara, maar jullie allemaal achter te laten dit keer.


De lange vlucht is wel geheel vlekkeloos verlopen en de truc is denk ik om jezelf geheel uit te putten voor je aan een dergelijke onderneming begint :P. Tijdens de vlucht heb ik gedurende de 2 nachten die overbrugt door tegen het zonnetje in te vliegen een goede 14 uur geslapen, dus redelijk uitgerust kwam ik woensdagmiddag aan in good old Wellington! Na een laatst half uurtje over de top van het Zuidereiland met prachtige uitgestrekte bergketens vlieg je binnen door de baai van Wellington en in het huidige zonnige weer is dat een adembenemend zicht op talloze rotsige punten die uit de zee steken en een aantal recreatieve jachten voor een kust met rollende groene heuvels met daartussen grote houten witte huizen omringd door weelderige begroeiing.

Met een vooraf geregeld visum ben je ook boven verwachting snel klaar bij de Douane: Binnen de minuut stond er een stempel in mijn paspoort en na het ophalen van je bagage, sta je na een korte scan van je koffers binnen in Nieuw Zeeland. Vanaf het vliegveld kon ik zo in de bus stappen tot bijna aan de voordeur van mijn hostel, dat op zijn plaats op enkele minuten lopen van de Victoria University of Wellington bleek te liggen. Het hostel is een basic hostel met veel jongeren, veel reizende hippies en ook verbazingwekkend veel mensen die langer blijven om te werken en het bijbehorende lawaai tot in de late uurtjes. Na een korte verkenningstour door de stad en een skypegesprek naar huis, kon het me allemaal weinig deren, want dankzij het tijdsverschil slaapt het alsnog wel erg lekker aan het eind van een lange dag.

De eerste dag hier ben ik er meteen maar goed aan begonnen en na het nodige regelwerk online ben ik meteen naar de uni gegaan voor het heerlijke kastje-muur papierwerk dat er ook bij hoort bij een nieuw onderzoeksproject. Ik heb 3 faculteitskantoren gezien in de eerste 3 uur en daarbij mijn voorwaardelijke inschrijving te regelen en te horen waar ik de komende werkdagen nog een aantal keer langs moet voor emailadressen, werkplaats, definitieve inschrijving, studentenkaart, werknemerskaart, internettoegang, toegangskaarten voor het gebouw, verplichte introductiecursussen etc. etc. etc. Een enorme vreugde dus, maar ondertussen heb ik wel de hele campus gezien in een aangenaam zonnetje. Om terug te komen op de titel “Wet and wild Wellington” er is dus echt helemaal niets nat aan Wellington op dit moment: De zomer is nog nooit zo lang en warm geweest en het is schijnbaar voor het eerst dat er waterristricties zijn in het gebied. Wild is het ook niet echt -en dat niet alleen vanwege de enorme bureaucratie die ik heb mogen ervaren-, maar mensen zijn meermaals per dag verbaasd over mijn ‘enorme gedrevenheid’ en de sfeer is ongeveer even laid-back als in Warrnambool Austalia.

De stad zelf ziet er ook enorm slaperig uit in de buitenwijken die je passeert in een trip vanaf het vliegveld. Oude houten huisjes die best een likje verf kunnen gebruiken en hier en daar een mens op straat. Eenmaal aangekomen in het centrum is Wellington echter een echte stad, al blijft het natuurlijk wel erg klein voor een hoofdstad: Bijna 300.000 in het hele stedelijk gebied en maar iets meer dan 150.000 in de stad zelf. In totaal heeft Nieuw Zeeland sowieso niet te klagen over de hoeveelheid ruimte per persoon, want het gehele land heeft nog geen 5 miljoen inwoners (waarvan meer dan een derde in Auckland) verspreid over een eiland van bijna 1500km lang en 200km breed.

Maar goed, na deze lange uitweiding verder op het verhaal op de universiteit en in de middag ben ik ook kunnen langsgaan bij mijn supervisor Simon. Naast supervisor van de helft van de PhDs en postdocs bij biologie, blijkt hij ook voorzitter van de faculteit te zijn. Een druk bezet man dus, maar ik kan een uurtje langskomen om te praten over mijn PhD. Veel te weinig natuurlijk en veel te veel te bespreken, maar hij maakt dezelfde relaxte maar betrokken indruk als over Skype, dus dat is heel erg positief. Hij heeft kort het een en ander met me besproken en me het gebouw laten zien (een echt heerlijk oud biologie gebouw!), dus heb ik alvast een goed gevoel bij wat me te wachten staat voor de PhD. En over 2 daagjes hebben we de volgende meeting, zodat ik serieus aan de slag kan na alle vrije paasdagen (nog heel erg belangrijk hier dat dan alles gesloten is!).

De laatste dagen ben ik dus vooral bezig geweest met het regelen van een telefoonnummer (+64(0)223703653), een bankrekening en het zoeken van een huisje. Er is meer beschikbaar dan in Nederland, maar alsnog een hele klus van dagen werk om iets redelijks te vinden dat betaalbaar is, hier in de stad. Zodra ik iets heb, dan zal ik het ook zeker laten weten, maar voor nu zit nog eventjes in mijn hostel met Australische surfdudes, semi-machos en backpacker wijsneuzen. Niet ideaal, omdat je je spullen niet kan laten slingeren natuurlijk, maar wel makkelijk voor nu. Maar sommige dingen zijn wel eens minder optimaal, zoals mijn camera die niet was geladen voor een bezoekje aan het schitterende Te Papa national museum. Een prachtig bouwwerk ook zonder alle cultuur- en natuur historische tentoonstellingen. Maar een bezoek van een paar uurtjes was zo veel te kort, dat ik hier vast nog een keer aan toekom. Tot dan alvast wat sfeerplaatjes van de stad en tot een volgende keer!

Greets Peer.