First visit

Sinds vorig bericht zijn we weer een heel stuk verder hier en als ik een paar weken terug kijk, lijkt dat heel ver weg. Maar ik woon dus inmiddels in een schitterend huisje op de top van Kelburn, achter de universiteit (foto’s zijn toegevoegd aan vorig verslag..). En ik heb hier 3 schitterende huisgenoten, plus iedereen doet vooral zijn eigen ding, dus dat is erg fijn leven.

Verder steken links en rechts nog een aantal dingen de kop die nog even snel moeten gebeuren, zoals een zuurstofcursus en je helemaal kapot werken op een paar reanimatie-poppen (voor het duikcertificaat) en natuurlijk een PhD introductiecursus! -Altijd handig als je al het regelwerk achter de rug hebt en al het vriendelijke advies dus zo in de prullenbak kan…- Maar goed, ik heb op deze mooie verplichte dagen wel weer heel wat nieuwe mensen op de uni leren kennen. En dit hebben we meteen maar gevierd met heel veel sushi eten, quizzen en bier drinken een dag later in de stad. Erg goed om weer terug te zijn in de wereld van quizzen met een team biologen en in de kroeg hangen op een woensdagavond!

Verder ben ik ook begonnen met een heerlijk potje voetbal iedere dinsdag met het departement. Heerlijk laagdrempelig en mensen van werkelijk waar ieder niveau. Nou ja, geen Messi’s hier, maar alles tussen Orlando Engelaar en officieel erkende amateurs… Hoe dan ook even lekker het kantoor/lab uit en indoor tegen een balletje trappen. En ook hier heb ik weer heel wat nieuwe contacten op gedaan.

Daarnaast heb ik mijn eerste aardbeving meegemaakt in Wellington! Soort van… Aardbevingen zijn vrij normaal hier en meestal te klein om te veel schade te doen (of zelfs niet eens voelbaar). Deze beving was echter redelijk stevig en was niet te missen.. Toch? Ik heb geen idee meer waar ik was om 4 uur ’s middags, maar ik heb hem toch wel even gemist. Volgens alle locals een heel goed teken en toonbeeld van het feit dat ik al beter aan het integreren was. Echter nog veel meer ‘shocking’ en het tegenovergestelde van integratie gebeurde de volgende dag. Mensen vielen bijna om op straat en gaapten me aan alsof ik buitenaards was. Het duurde even voor ik doorhad dat er echt niets raars op mijn gezicht of tussen mijn tanden zat, maar dat ze veel lager staarden: Naar mijn blauwe schoenen! Dat is duidelijk echt een stap te ver hier in deze keurige semi-Engelse brave samenleving, dus als ik ergens netjes voor de dag wil komen, zal ik die zeker een dagje thuis moeten gaan laten…

Daarnaast heb ik mijn eerste internationale bezoek mogen ontvangen hier in Wellington!! En dat was uiteraard Sara :). Haar vlucht hierheen verliep echter net zo vlot als onze laatste weekjes samen in België, enigszins turbulent dus… In Abu Dhabi werd ze toegang tot het vliegtuig geweigerd, omdat ze geen visum voor Australië bij zich had, wat blijkbaar nodig is als je hier voor langer dan 6 uur op de luchthaven moet verblijven!?!? Hoe dan ook ging het feest niet door, maar omdat ze bij een geluk al was ingecheckt tot in Sydney, was ze wel het probleem van de luchtvaartmaatschappij. Deze hebben dus een nieuwe vlucht geregeld voor de volgende dag en een tussenstop van 24 uur boven de 40 graden, was het resultaat. Ook werden de vluchten naar Wellington vervroegd, dus dat was weer een beetje gewonnen. Als deze wel op tijd waren geweest dan… Maar alsnog mocht ik haar binnen de 24 uur vertraging opwachten op het vliegveld!

Totaal is ze hier 2.5 week geweest, maar de tijd is voorbij gevlogen. Naast het feit dat er hier en daar gewerkt moest worden (niet te veel, maar anemoontjes moeten eten…) hebben we ons makkelijk bezig kunnen houden in ieder geval. We hebben veel heerlijk simpele dingen gedaan in de stad, zoals de marktjes, terrasjes, bioscoop, de top van Mount Victoria en hier en daar een drankje in de lokale bars. En daarnaast zijn we ook een aantal keer ‘goed’ op pad geweest! Tijdens het verblijf van Sara heb namelijk ook mijn schitterende nieuwe (en volledig gesponsorde) 250cc scooter opgehaald, dus overal waar weg ligt (of gravel dat lijkt op weg) ben ik nu mobiel!! Ook snelwegen zijn geen probleem, dus zo zijn we voor 3 dagen de wijnstreek ingetrokken om te genieten van de lokale lekkernijen en omgeving natuurlijk. Echt schitterend om door de bergen te rijden die met recht bekend zijn geworden uit de films! En door de wijnranken, kleine dorpen en langs de kust. En daarnaast heb ik heel wat opgestoken van wijnen en Sara van wijnen uit de regio in het specifiek. (En smaken deed het allemaal ook wel hoor ;)).

Ook hebben we dichter bij huis, het beste gemaakt van Wellington day, waarop alle attracties maar 2$ kosten, speciaal voor de locals om ook een keer de toerist uit te hangen. Zo hebben we alles geleerd over de films en filmtechnieken met sterke NZ inbreng (zoals bijvoorbeeld de Lord of the Rings, the Hobbit, King Kong en meer van Jackson’s werk, maar ook Avatar, Tintin en nog vele anderen) bij de Weta cave! Om nog meer te leren van inheemse beestjes zoals de Weta (een smerige dikke kever) zijn we doorgegaan naar de zoo, waar een rij stond tot ver in de straat met ouders en kinderen die dit ook niet wilden missen. Naast erg voordelig, was het namelijk ook nog eens een erg zonnige en aangename zondag, waarvan we er gelukkig meerdere hebben gehad! En als het dan niet waait, dan lijkt het net weer even voorjaar…

Ook hebben we natuurlijk Sara’s verjaardag hier mogen vieren! Dus dat hebben we in stijl gedaan met een culinaire avond bij de Boulcott Bistro en met als cadeau, kaartjes voor de Wellington Food show dat weekend. Een extravaganza van alle soorten lekkernijen die worden aangeboden (en geproefd, jum!), maar hoofdzakelijk toch ook gewoon wel weer wijn :). Ook een heel geslaagde dag en een aanrader voor iedereen die toevallig volgende jaar in Mei in de buurt is ;).

Verder is Sara nu volleerd anemonen-verzorgster en is al de rest van de tijd veel te snel voorbij te gaan om alles goed te herinneren. Dit ook geholpen door het feit dat ondanks het feit dat we hebben genoten en gezorgd voor elkaar, nog niet alle problemen van voor mijn vertrek uit de wereld zijn. Daarom helaas bij deze ook het nieuws dat Sara en ik vanaf nu uit elkaar gaan en dat zonder enkele verdere conclusies. We zien wel wat de toekomst ons gaat brengen.

Excuses ook voor iedereen die dit nieuws niet zag aankomen voor de plotse mededeling, maar dat staat er echt… Na dit nieuws is er ook niet veel meer waarmee ik dat nog kan toppen, dus dat was het weer voor nu.

Allemaal heel veel groeten uit Wellington en graag tot een volgende keer!

Peter.




P.S. Dat schitterende artikel over zeegrassen in Indonesië dat ik vorige keer noemde, is te vinden via: http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0062413