Vintage Laos

Ding Dong! Wie is daar? De Laos Kip… For Riel? For Riel!
Het is heerlijk om belachelijk te doen over de schitterende namen van alle valuta die we op deze reis tegenkomen; van Riel, tot Dong, tot Baht, tot Taka(ta), (when U gonna) Ringgit… maar in Laos betalen we dus echt letterlijk met Kippen (Kips). In mijn hoofd –ja, daar klopt nog steeds niet veel van!- staat het symbool voor het –heerlijke- gebrek aan beschaving, dat hier nog groter is dan in de omringende landen. Geen grappen over een slechter wegdek als je hier de grens passeert, neen, de weg eindigt aan een klein riviertje met daarvoor een kantoor van de Thaise immigratie. Als je met je bootje (lees: verlengde kano) aankomt aan de overkant staat daar het hok van de Laos immigratie om je te verwelkomen. Wat direct opvalt is dat alles in een wat mindere staat van ‘beschaving’ is, maar zeker niet vies of iets dergelijks als op andere plaatsen! In tegendeel, Laos is helemaal vintage!

***Visum intermezzo***
De immigratie is overigens ook een heel mooi puntje om nog even op terug te komen… We hebben, zoals Sara al heeft verteld, onze reis dus een beetje aangepast om visa voor India te regelen in Bangkok en voor een geweldige avond met Ingo en Annette! Hiervoor hadden we alle reisschema’s aangepast, alles nagekeken en jawel, ons Thaise visum was nog precies tot 4 December geldig: Totaal geen probleem om het land uit te komen dus, als de bus netjes op tijd reed. En dat deed hij ook, totaal geen probleem :). Een schitterende reis zelfs, van 6 uren door de bergen en rijstvelden van noord Thailand. De verplichte inreisdatum voor Laos hadden we in Hong Kong al nagekeken en was met het toenmalige reisschema ook geen punt… Maar het was toch een kleine verrassing om van de man achter het loket te horen, dat onze laatst mogelijke inreisdatum in Laos 2 December was. -O, o…- Er was gelukkig nog de optie om een nieuw visum bij arrival aan te kopen voor een volledig dagbudget, maar met de overredingskracht van Sara (en diepe decolleté?), zijn we gewoon netjes apart genomen en zijn we nu de trotse eigenaar van een gratis visum voor locals (zonder vastgestelde einddatum) :D.
***Einde visum intermezzo***

De reis over de rivier naar Houay Xai was een schitterend begin van onze trip door Laos. Het stadje –bij ons een dorp- was ook opmerkelijk charmant voor een grensstad en de eerste ochtend begon ook typerend vroeg, doordat we werden wakker gekukelekuud door twee dozijn hanen. Na een kort en ietwat karig ontbijt, zwengelen we onze tassen op het dak van een minivan en scheuren we door de bergpassen naar Luang Nam Tha; 4 uur voor 160km. Met het tempo en bochtenwerk van de chauffeur zijn we heel dankbaar voor het feit dat we niet te uitgebreid hebben ontbeten. De twee lokale kindjes voorin hebben toch twee tussenstops nodig en hulp van mama met een plastic zakje, dat na gevuld te zijn met een sierlijke boog uit het raam wordt gegooid. Maar na 4 uur komen we toch heelhuids aan bij het busstation van Luang Nam Tha, vanwaar we met een open pick-up nog 10km afleggen naar het centrum van de provinciehoofdstad (schrik niet: Een voltallige 25.000 inwoners!).

In de stad hangen we heerlijk gezapig rond, proberen de lokale quisine -spicy, maar goed!- en doen lekker slapie als voorbereiding op onze volgende dag: Weer lekker zelf rondtouren op de scooter. Onze eerste reis door het binnenland van Laos is nog indrukwekkender dan in het Noorden van Thailand. Over de glooiende wegen in de bergen rond Luang Nam Tha, worden we gevoerd langs de Nam Tha rivier midden door de tropische wouden van het nationaal park. Aan de weg liggen hier en daar dorpjes met 10 tot 50 mensen en we worden overal nagestaard en ook nagezwaaid, vooral door de lokale kinderen. Hier en daar loopt een verdwaald bokje, biggetje of kuikentje over de weg, maar verder zijn we helemaal alleen met de omgeving. Een heerlijke rust…

In de avond laten we op de nachtmarkt een half varken op de bbq leggen, die we samen met een gezonde salade naar binnen laten glijden en we komen aan tafel terecht bij twee heerlijk stereotypische Françaises. We blijven gezellig plakken en nadat zich ook nog een Fransman en drie Oostenrijkers bijvoegen wordt het een gezellige lange avond tafelen. Dus hoewel we de hele dag zonder enige toeristen te zien hebben volgehouden, zijn er toch genoeg in Laos. Op een enigszins redelijk uur gaan we toch weer richting kamer, want de wekker loopt af om 7 uur voor onze volgende rit: Met de lokale bus naar Nong Khiaw.

We worden opgehaald door een tuktuk (de eerste van vele vervoersmiddelen deze dag) en naar het lokale busstation gebracht. De bus blijkt een grote dubbeldekker bus te zijn met de onderste verdieping geheel ingericht voor baggage –backpackersruggzakken, suikerriet, scooters; the usual-. En de busrit gaat weer door dezelfde adembenemende bergpassen naar boven en naar beneden (en naar links en rechts). En hoewel het tempo iets lager is dan bij het kleinere busje, zijn er toch weer heel veel locals die een zakje nodig hebben… De enige stops die er zijn, zijn voornamelijk om gevulde plastic zakjes buiten te werpen, of omdat de chauffeur, buspersoneel of passagiers enkele plantwortels (in alle kleuren van de regenboog!) of geschoten wild (in alle soorten en maten) willen kopen voor het avondeten. Nou ja, de enige stops zijn het niet, want alle bussen, taxi’s, tuktuks –alles wat rijdt!- stopt te pas en te onpas om mensen op te laden of er uit te laten. Sara heeft toch ook wel een beetje last van de rit, maar houdt zich buitengewoon goed en na een krappe 7 uur komen we al aan in Pak Mong –het is dan ook meer dan 150km!-. Verder wil de bus niet gaan helaas, dus van hier nemen we een klein personenbusje met verborgen levende eenden onder de banken –Toch een hele verrassing als je bank begint te kwaken ;)-. Het busje brengt ons binnen het uur naar Nong Khiaw en vanaf de brug hier is het nog maar een paar minuten met de open pick-up naar ons guesthouse.

Het dorp loopt vol toeristen hier, maar de omgeving van het guesthouse is dan ook schitterend, met de hoge bergen aan de brede rivier. Voor ons is het eigenlijk meer een toeval dat we hier terecht zijn gekomen, aangezien een van mijn studievrienden hier voor de helft eigenaar is van de Nam Ou River Lodge. De omgeving van Nong Khiaw is ook helemaal vintage! Veel kleine dorpjes met rieten huisjes, kinderen die spelen met een rieten bal en met een stok en een fietsband. Ook heerlijk terug in de vorige eeuw. Wel hebben ook veel mensen een mobiel en de kinderen werpen ook blokkades op op de weg en vragen naar pennen en snoep, waarvan ze ook hebben geleerd dat dit bij toeristen te halen valt. Als je helemaal niets meer bij je hebt, mag je ze echter ook afkopen met Kips of één van je ringen… En de ouders zijn niet heel erg veel beter en passen ook op gepaste wijze hun prijzen aan als ze een blank gezicht zien. Helaas is de toerist hier dus ook al bekend. Zo wordt er ook entree gevraagd voor het bezoeken van de lokale grotten, waar we vriendelijk voor bedanken, maar zijn er ook wel weer veel Westerse zaken te verkrijgen zoals eens een heerlijk broodje kaas en chocolade shakes. We maken de dag af met een heerlijk stoombad in een houten hutje met een ketel daaronder, wat ons vermoeide lijf ook erg ten goede kwam.

De dagen erna hebben we vooral genoten van de omgeving van de rivier per boot. Prachtig en heerlijk ontspannen! We hebben een dagje rondgevaren stroomopwaarts met nog 2 andere backpackers langs wat meer rustige dorpjes. En de dag erna zijn we met de boot stroomafwaarts gegaan, helemaal tot in Luang Prabang. Het is ongelofelijk eigenlijk dat het je na 2 dagen en nog eens 6 uur gaat vervelen, want eigenlijk is de rit een prachtig schouwspel. Op de rit waren enkele stroomversnellingen, maar op een enkele stop na, was de boottocht vrij uneventful.
Zo ook ons verblijf in Luang Prabang en Vientiane. Dit zijn de grootste en bekendste steden van het land met een Frans koloniale historie en bijpassende gebouwen. Prachtige sfeervolle plaatsen dus en zoals ook verwacht tot de uiterste straatjes gevuld met toeristen. Toen we net aankwamen uit de bush, hadden we hier echt totaal geen zin in! Maar we hebben ons tempo aangepast, lekker gerelaxt, nog wat gegeten, rondgelopen, wat gedronken, rondgelopen, een hapje gedaan………
Met nog een tripje naar de lokale (beeldschone) waterval (en beren opvang centrum) waren onze twee dagen in Luang Prabang zo gevuld en de reis naar Vientiane nam een volle dag in beslag, waardoor we daar enkel nog een wandelingetje hebben gedaan aan de boulevard in de avond.

Zo hebben we dus ons bezoek aan Laos afgesloten in de grotere toeristische ‘steden’, maar het gevoel dat toch overheerst is er eentje van vrije natuur, kleine dorpjes en een rustig leven zonder al te veel moderne apparatuur.

Hopelijk heb ik jullie met onze belevingen weer een indruk kunnen geven van het land en voor de rest zijn daar weer de foto’s!

Tot een volgende!
Peer.