‘Cause this is Africa’

Zo klinkt Shakira uit de boxen op het busstation in Dhaka met haar hit voor het WK in Zuid-Afrika. En ver zit ze er op eerste zicht ook niet naast; Bangladesh is een beetje Afrika in Azië. Als we aankomen op het vliegveld, worden we opgehaald door onze persoonlijke gids van het hotel met een extra persoon als beveiliging. Het was ons namelijk door het hotelpersoneel -en de Lonely Planet… owja, en ook nog die lokale man op het vliegtuig- verteld dat het echt niet veilig was voor ons om door de stad te rijden. En al zeker niet ’s nachts. Onze lange nachtrit door 20 kilometer Dhaka naar het hotel, boezemde ook niet veel extra vertrouwen in: Alle bussen waren aan de buitenkant afgeschaafd van conflicten met andere bussen en muren, tuktuks zijn omgeven door tralies, de klemgereden politie komt niet veel verder dan de rest van het verkeer en overal daartussen rennen ongure mannetjes over straat.

Het hotelpersoneel stond echter met 8 man sterk tot onze dienst en hebben ons van alles voorzien dat we wilden hebben. De was werd gedaan, de keuken ging aan het werk (spicy eten en in een bedenkelijk restaurant, maar heerlijk!) en er werden een kaart van de stad en bustickets geregeld. Allemaal voor een kleine vergoeding uiteraard, maar er werd ons heel netjes verteld wat de werkelijke prijs en wat de commissie was. Deze was zeer fair, dus een keertje makkelijk zijn, is ook wel fijn in een land waar je wordt afgeraden de straat op te gaan. In de kamer blijven was echter ook zeer sterk af te raden in ons hotel in Dhaka, waar de tochtgaten net zo groot leken als de deur, de vloer voor onze binnenkomst was schoongemaakt met een natte oude handdoek en we niet veel meer vertrouwen hadden in de schoonheid van het beddengoed. Ondanks de prachtige verhalen die reizigers dus soms hebben over obscure bestemmingen, hoort dit dus ook bij ‘romantisch reizen’. Met stip het slechtste hotel van deze reis! (En oprecht geen fijne plaats om te zijn)

Dus onze eerste relatief uitgeslapen ochtend, wagen we toch maar voorzichtig onze eerste pasjes op de straten van Dhaka. Het grootste verschil met Afrika, is misschien wel de temperatuur hier in December: Wij hadden hier totaal niet op gerekend, maar met een graad of 10/15, een frisse wind en een permanente mist, is het aardig koud! En dat is niet om zielig te doen, zeker niet tegenover iedereen die nog in Nederland of België zit, maar dat is heel koud voor mensen die enkel nog korte broeken en zomerse shirtjes en jurkjes in de tas hebben zitten… De permanente dichte mist en de koude maken een eerste trip over de vuile, stoffige straten ook nog iets troostelozer. Met onze eerste blikken op straat en afgaand op alles wat we al hadden gehoord, leek het alsof we in oorlogsgebied waren aangekomen. Het is dus met enige aarzeling, dat we een wandeling door het centraal gelegen Mojiheel maken en een riksja regelen voor een rit naar de oude stad, waar onze hoteleigenaar ons een tour langs verschillende straten heeft aangeraden.

Hoe verder we gaan en hoe meer mensen we zien echter, raken we steeds meer op ons gemak. En aan iedereen die we tegenkomen, blijkt hoe blij verrast iedereen is met het zien van rare witte mensen en hoe open en aardig de Dakhazen zijn –zo heten inwoners van Dhaka toch, niet?-. Vrijwel niemand valt ons lastig, verkopers zijn niet pushy en bedelaars bedelen even hard bij de locals. Iedereen is heel erg beleefd tegen ons, nieuwsgierig, zwaait en lacht naar ons en probeert in zijn beste Engels iets leuks te roepen en groepen uitgelaten kinderen rennen achter de riksja aan. De enige die het niet echt allemaal voor elkaar krijgt om ons goed te helpen is de chauffeur, die ons na een uur nog steeds niet in de oude haven heeft gebracht en lijkt te zoeken naar wat die rare toeristen nu precies willen. Aangezien we hebben gehoord dat het uurtarief om rondgefietst te worden ongeveer 70 cent is, besluiten we lekker te blijven zitten en hem een tour te laten doen door de stad (geen idee waarheen, maar we komen er wel toch?) en we stappen uit waar we zelf denken iets leuks te gaan zien. Op onze tour van 5 uur hebben we in ieder geval kunnen proeven van de ietwat oosterse architectuur en veel kunnen ervaren van het leven op straat in Dhaka. Er is toch echt wel heel erg veel armoede en veel mensen moeten leven op en van de straat. Er zijn echter ook heel erg veel bedrijvige mensen en we bedachten ons dat op een vreemde manier, dit vieze stoffige land, misschien toch wel één van de milieuvriendelijkste is op aarde: Al het vuilnis wordt gerecycled (opgegeten door mens of geit, of verbrand voor warmte), de meeste mensen lopen of gaan per riksja en er is vrijwel geen schoon stromend (laat staan warm) water om te verspillen.

Hoe dan ook hebben we alles overleefd, inclusief de grote drommen mensen voor het vrijdagsgebed, die we eigenlijk zouden moeten ontwijken en zijn we weer netjes voor het donker terug in het hotel. De volgende ochtend staan we vroeg op (voor de eerste, maar zeker niet laatste keer!) om de bus te halen naar Khulna. Khulna ligt zo’n 260 kilometer ten zuidwesten van Dhaka en met de bus een kleine 10 uur. Anders dan in Laos, ligt dit niet aan de steile slingerende bergweggetjes, maar aan de drukte op de smalle wegen waar de bus over moet en de vele onnodige stops in Dhaka. Maar ook op deze dag zien we weer een scala aan schitterende dingen, die in niets lijken op enkel land waar we eerder geweest zijn. Het hele land heeft erg veel water, maar in tegenstelling tot wat we dachten zijn er niet veel mensen die wonen op het water. Buiten de grote woonblokken en sloppen in de hoofdstad, leven de meeste mensen in kleine hutjes en huisjes tussen de modderige velden. Enorme boten zand en cement worden gevuld en leeggehaald met de hand en een mandje op het hoofd. En we zien vrachtwagens, waarvan je verwacht dat ze 20 jaar geleden al niet meer zouden moeten rijden, naast ons op ferries, die 20 jaar geleden al niet meer hadden moeten varen. Ook is het totaal geen probleem dat we dit keer geen eten meer hadden kunnen kopen voor op de bus -door onze avondklok-, want de gehele dag komen er mannetjes van de straat de bus in om zo ongeveer alles te verkopen wat Bangladesh te bieden heeft aan snack food.

Eenmaal aangekomen in Khulna houdt onze reeks nieuwe ervaringen niet op. Wederom worden we met een warm welkom ontvangen door de locals; medewerkers van de busmaatschappij aldaar en ze helpen ons zelf af te dingen op de riksja naar ons hotel. Het is werkelijk waar de eerste keer dat ik landgenoten tegen elkaar heb zien discussiëren om de prijs voor de toerist omlaag te krijgen. En toen ik vertelde dat ik de chauffeur zelfs wel 30 cent in plaats van 25 wilde betalen voor de lange rit met 2 zware tassen, kreeg ik een leger buschauffeurs over me heen, die dat echt te veel vonden. Aan het einde stond ik zelfs te onderhandelen om de prijs omhoog te krijgen voor de riksja chauffeur, hilarische taferelen. Kinderen rennen achter onze riksja aan op straat en iedereen doet –soms voor meer dan een paar honderd meter!- zijn best voor een high five van een echte toerist.

Het hotel in Khulna was gelukkig ook een stuk beter dan dat in Dhaka en we waren hier van alle luxes voorzien, zoals filmkanalen, roomservice en een hele berg andere onnodige onzin, maar het meest hebben we toch gebruik gemaakt van onze warme douche. Heerlijk!! Toen ik na het eten –in het donker- nog de stad in wilde om wat extra truien en twee dekentjes te halen en vroeg waar ik het best heen kon gaan, werd er meteen iemand van het hotel meegestuurd. Hij heeft me netjes in de gaten gehouden voor anderhalf uur shoppen en ook weer alle prijzen tot een minimum voor me afgedongen, met een strikt oog voor de beste kwaliteit op de markt. De volgende dag moesten we echter alweer vroeg uitchecken en was het tijd voor een trip naar de haven, want hier wachtte om 7 uur al onze boot naar de Sundarbans.

De Sundarbans was onze hoofdbestemming in Bangladesh en is een subtropisch mangrovewoud aan de kust met hierin het grootste deel van de laatste Bengaalse tijgers. Deze zijn notoir lastig te spotten en worden bijna nooit gezien, maar het is alleen al prachtig om door deze bossen te varen -zeker midden op de dag als het in het zonnetje 25 graden is!- en op de eerste dag hebben we toch wel drie keer rivierdolfijnen langs ons bootje zien komen en een grote krokodil gezien. Er is hier dus meer te zien dan enkel tijgers! En dat is maar goed ook, want van de grote kat vinden we enkel sporen. Maar op onze tochten te voet (met gewapende escorte), met roeibootjes en vanaf het dek van de grote boot, zien we wel veel wilde zwijnen, herten, aapjes en roofvogels. Verder hebben we genoten van schitterende landschappen, variërend van mangrovebos, tot stranden met lange duinen, tot steppes, tot tropische bossen. En we hebben nog genoten van onze persoonlijke spa met verse mangrove modder, waar we tot onze nek in zijn gedoken en een prachtige glijbaan hebben gemaakt tot in de rivier. Hier hebben we ook nog een lekker stukje gezwommen, net als in de zee, want krokodillen waren we toch niet tegen gekomen (niet veel :P). Er was minimaal net zo veel genot voor het oog, als comfort aan boord. Alles werd voor ons geregeld en je hoefde werkelijk waar nergens zelf aan te denken, dus we hebben voor 4 dagen heerlijk de toerist uitgehangen. Ter illustratie: Als je uit de boot wilde in een stukje bos dat een beetje modderig was –hadden ze vast vergeten te poetsen!- werd er netjes een bankje voor je gezet als brug over de modder. Genieten en lui zijn dus en in het midden van deze trip hebben we ook het nieuwe jaar ingeluid. Met minder drank en vuurwerk dan gebruikelijk, maar er was taart –voor de verjaardag van de wereld?- er was een groot kampvuur op het strand en er werd gezongen in 4 talen. We hebben jullie allemaal gemist en het was zeker niet hetzelfde, maar ook wel weer een unieke atmosfeer voor een keer totaal iets anders.

Het voelde ook zeer treurig om weer terug aan te komen in de haven, want na 4 dagen zit het avontuur er weer op en staan we terug in ‘de echte wereld’. We sluiten onze eerste dag terug in Khulna wel erg goed af met een middagwandeling door de stad met onze nieuwe bootvriendjes Fabian en Lisa. Op stap met 4 blanken door de stad levert wel hier en daar een kijkfile op in de brede straten, maar op een positieve noot, weten we ook de business van een lokaal thee kioskje te verachtvoudigen met ons bezoek. We dineren nog in een prachtig grilhuis op de markt voor we terug gaan naar het hotel van Fabian en Lisa. Hier besluiten we nog een drankje te doen en bij vraag naar wat alcohol, worden we gedirigeerd naar de tafel in de hoek, zo ver omgelijk van de andere gasten in het restaurant. Er wordt ons verteld, dat er enkel bier is -maar dit blijkt ook niet strikt genomen waar, want er is enkel Heineken…-. We wachten geduldig voor enkele minuten, totdat Sara op de hal één van de portiers ziet langskomen met een pakketje in krantenpapier. Dit wordt via de achteringang van de keuken binnen gebracht en een minuutje later staan er 4 in servetten verpakte blikjes op onze tafel. En al deze illegale lekkernijen maar voor een luttele 5 euro per blikje, ongeveer dezelfde prijs als een diner met kreeft.

De volgende ochtend gaan onze vrinden weer richting Dhaka, waar Fabian werkt, maar wij blijven nog even in Khulna plakken. Hier is het eerst tijd om weer eens heerlijk bij te slapen en warm te douchen, voor we weer een bezoek te voet door de stad wagen. Veel bijster interessants is er niet te zien, al zijn er wel veel schitterende straattaferelen als voer voor de camera. Wel is het erg hard werken, want in het centrum worden we met onze camera iedere 20 meter lastig gevallen door verkopers, bedelaars en ritselaars. Na een kort dagje houden we het dus voor gezien en we bereiden ons mentaal voor op een daguitstapje naar Bagerhat.

Bagerhat is world heritage site nummer 2 hier in de buurt (na de Sundarbans) en dit vanwege zijn moskeeën uit de 15e eeuw! Net als de rest van het land zien ze er dus vies oud en stoffig uit ;) maar wel van een unieke architectuur die we nergens anders op de reis hebben gezien. Wat dat betreft dus een mooi uithangbord voor het land! Ook de straattaferelen vanuit de bus waren weer wonderbaarlijk en de bus blijkt de rustigste haven te zijn in het land: Zodra we in het dorp uitstappen worden we door vele vriendelijke bewoners aangesproken en welkom geheten. Bij de heritage site worden we niet alleen platgestaard, maar ook letterlijk belaagd door horden die met ons op de foto willen. Dus we hebben het dorp relatief rustig bekeken, maar de grote moskee en het museum hebben we zo snel mogelijk gezien en we zijn de bus weer in gevlucht richting Khulna.

Daags later was het weer tijd voor een volle dag bussen terug naar Dhaka en hier hebben we in de avond weer afgesproken met Fabian (die hier werkt) en Lisa. Een hele gezellige avond in een club, waarvoor lidmaatschap nodig is, maar ze hebben er wel burgers, pizza en alcohol… Daar weet Fabian ons ook te vertellen dat er de volgende dag een Hartal zijn in Dhaka; code 3?! Hartals zijn veel voorkomende stakingen die de oppositiepartijen in het land organiseren. Origineel komt het woord van het begrip wapenloos verzet en werd gebruikt door Ghandi. Daar is echter niet veel van over hier en het is meer een soort gedwongen staking, waarbij enorme hordes naar het centrum trekken voor een confrontatie met de politie, auto’s en bussen (die nog willen rijden) in brand worden gestoken met buskruit en mensen die hun winkel willen openen van een andere partij, worden geterroriseerd. Harde acties voor meer macht dus… Veel maakte het voor ons echter niet uit, want we hebben in Dhaka een schitterend hotel met 3 filmkanalen én na enkele maanden zonder problemen was het dan eindelijk zo ver: buikgriep. Een hele hele stevige voor mij en echt van huis konden we dus toch niet.

Na 36 uur duffe ellende zijn we toch maar afgereisd naar het internationale ziekenhuis met speciaal diarree-centrum. Hier hebben ze mij voor 6 uur geholpen en zijn er 2.5 liter vocht met zouten in mijn uitgedroogde lijf gepompt. Eerste onderzoek wees op een stevige bacteriële infectie, dus werd ik ook naar huis gestuurd met een stevige antibiotica kuur. Deze is zeer zeer langzaam aangeslagen en na nog 2 dagen in het hotel (en nog eentje morgen) zijn we meer dan klaar voor de terugvlucht naar Brussel aanstaande vrijdag. Niet alleen is de energie voor de reis nu een beetje uit het lijf verdwenen, maar helaas hebben we enkele aansluitingen met bus en vliegtuig gemist en dus te weinig budget over om alles goed af te kunnen maken…

Het lijkt dus een beetje op eindigen in mineur, maar we hebben meer dan een goede run gehad en zijn ook zeer zeer blij om weer terug naar huis te komen!! Tot snel allemaal!



Zoals jullie zien erg veel tekst en ook veel foto’s voor onze belevingen in Bangladesh en we hebben dan ook voor ons gevoel in korte tijd zeer veel ervaren. Hopelijk weten jullie zo ook iets meer over het bij ons vrij onbekende Bangladesh en hebben jullie ervan genoten. Ik mag jullie ook nog verwijzen naar het vorige verslag van Sara, waar nu ondertussen alle foto’s bij staan.

Voor iedereen die we nog niet hebben gesproken de allerbeste wensen voor 2013! En dus tot snel dan weer hopelijk..!

Groeten Peer.