Beijing revisited

Na enkele omzwervingen door het Noordelijk deel van China zijn we weer terug in de hoofdstad. Dit keer was er geen ‘lange’ taxirit nodig, want onze trein vanuit Shanghai rolt binnen in het hoofdstation van Beijing, nog geen 100m van ons nieuwe hostel. En na een redelijk rustige nacht op de slaaptrein (in comfortabele stoeltjes zonder horden mensen die slapen in het gangpad), ligt er nog een volle dag voor ons. Dus na inchecken in het hotel en na een aantal heerlijke –vettige- broodjes van een ‘Frans’ broodzaakje, reizen we af naar het zomerpaleis.

Dit lijkt –ondanks voldoende drukte- een van de meest onderschatte bestemmingen in de reisgidsen. Het mist wellicht een goed stuk geschiedenis, vergeleken bij de verboden stad, maar de uitzichten zijn adembenemend. Qua oppervlakte is het nog groter dan de verboden stad en met kanaaltjes, meertjes, rotspartijen en wuivende wilgen, zijn de mentale postkaartjes nog prachtiger. Ik kan het je proberen te vertellen, maar je kan beter de foto’s bekijken en zelf oordelen. Na een ruime middag rondzwerven door het paleis, besluiten we met een andere klassieker die we bij eerste bezoek gemist hadden: De Peking/Beijing duck. We hebben deze besteld in een classy, doch zeer betaalbaar restaurant twee metrostops van ons hostel en het was zo heerlijk (ook de gezouten ribbetjes :)), dat we ons hostel nog net hebben kunnen halen met alle knopen op de broek… Goddelijk!


Wat ons ook weer is opgevallen in Beijing is de ongegeneerde smerigheid van de gemiddelde –uiteraard vooral mannelijke- Chinees. Op straat, net als op de gedeelde toiletten van het hostel, wordt weer gespuwd naar hartelust –en ook andere geluiden en geuren zijn er weer in overvloed-, maar het aantal oude vrouwtjes dat de toiletdeur laat open staan, valt volgens Sara in het hostel gelukkig mee. Het delen van de verdieping met vooral lokale toeristen zal dus een kleine opgave worden, maar dat overleven we ook wel weer… Daarnaast nog een ander klein minpuntje van onze Chinese medemensen: Voordringen. Altijd en overal, als het in je hoofd maar minimaal een halve seconde tijdwinst oplevert. En het lijkt daarbij ook dat ze denken dat het niemand opvalt… Pas als je ze direct aanspreekt en aankijkt, willen ze nog wel eens terug in een rij aansluiten. Ook in het verkeer is dit te vinden, waar de truck is om je auto zo te plaatsen, dat de volgende in de rij er echt niet meer langs kan en dan kan je invoegen. De snelheid van degene achter je, lijkt daarbij niet uit te maken, maar gelukkig zijn de meeste andere weggebruikers hier geheel op voorbereid. Ook voor een trein met vaste stoelnummers,is het zaak om zo veel mogelijk te dringen en zo snel mogelijk door het smalle poortje te komen. Dus net als op het gemiddelde westerse vliegveld wachten wij gewoon netjes tot iedereen door de poort is voor we opstaan uit onze stoeltjes. Ook bij de metro moet je zo snel mogelijk instappen en een stoeltje claimen en niet rustig afwachten en het stoeltje laten aan degene die al 5 minuten langer voor je stond te wachten… Dat er tussendoor ook nog mensen uit de metro moeten, dat speelt geheel geen rol. Nu kan je je storen aan dit gedrag en er nog eens heerlijk over klagen, of je doodergeren aan alle mensen die je de hele dag aan het duwen zijn. Je kan meegaan in het hele circus, omdat iedereen zich hetzelfde voortbeweegt, dus het normaal is je aan te passen aan een andere cultuur. Optie 3 –if you can’t beat ‘m, join ‘m-, een aanrader: Bedenk je eigen urban sports. Nummer 1: Chinese bowling. Zodra de metro stopt bij een druk station, waar je weet dat je weer van alle kanten geduwd gaat worden, positioneer je jezelf als eerste voor de deur. Ga klaarstaan in de sprinterhouding (al dan niet met helm op). En zodra de deur open gaat zet je af voor de 50 meter sprint. De mensen aan de andere kant kunnen niet helpen om zich toch door het midden te proberen te wringen. Hoe meer kleine mensjes je in je sprint weet om te bowlen, hoe meer punten (dit klinkt onbeleefd, maar duwen is zo veel beter dan geduwd worden en sommige feiten in dit bericht kunnen zijn overdreven ;)). Optie 2: De zig-zag-blok. Als je in een nauwe doorgang komt, waar iedereen dezelfde kant op wil en het al veel te druk is, zullen nog steeds minimaal 20 mensen je willen inhalen. Op tijd van links naar rechts huppen zal voldoende zijn om deze individuen de weg te blokkeren, zodat ze zich niet tussen jou en je voorganger kunnen proberen te wurmen. De geërgerde kreten zijn de paar extra porren meer dan waard!


Na dit metro-intermezzo, was er nog iets dat we op ons lijstje moesten afvinken, namelijk de Chinese muur! Daar zijn we dus meteen op dag 2 maar aan begonnen. We dachten laten we dit een keer georganiseerd doen met taxi en gids en om 8 uur zaten we klaar bij het hostel voor een trip langs de muur, het Olympisch stadion en de Ming tombes. Om half 9 kwam onze ‘gids’ ons ophalen en vertelde dat de Ming tombes –die toch niet interessant waren- niet in de toer zouden zitten, maar wel een aantal traditionele musea van Beijijng, zoals een zijde fabriek en een parel museum. Wij wisten uiteraard wat dit betekende, maar we wilden toch de muur zien en hebben besloten toch mee te gaan. Met onze aangename 4 medereizigers, hebben we de zijde-, parel-, thee- en antiekwinkel (waar onze gids provisie moest verdienen) doorstaan met veel lachen, voor we konden genieten van een heerlijke lokale lunch. Het bezoek aan het Olympisch park was wat kort, maar dan was daar: De Muur. Uiteraard enorm toeristisch en genoeg over bekend, maar meer dan de moeite waard en letterlijk 1 blok geschiedenis. De kabelbanen naar boven en loochbanen terug naar beneden doen voor mij persoonlijk enigszins afbreuk aan het historisch bouwwerk, maar als je hier niet te veel over nadenkt, zijn de uitzichten over de bergen met grote delen van de muur geweldig. Ook was het heerlijk rustig op dit deel van de muur, dus we hebben in rust kunnen genieten en een kleine 100 prachtige plaatjes kunnen schieten. Enig jammerlijk feit van de dag nog, was het einde van de rit terug. De chauffeur en onze gids parkeerden het busje aan de kant na het afzetten van onze laatste medereizigers; of we alvast een voorschot op de fooi konden geven voor ze ons terugbrachten… Gelukkig waren we niet te veel onder de indruk, heeft Sara duidelijk uitgelegd dat we nergens ook maar enkele uitleg hebben gehad en dat we geen fooi voor het gi(d)swerk wensten te geven. Hierna zijn we uitgestapt en hebben we netjes onze eigen weg terug naar het hostel gevonden. We hebben ons dus niet laten pakken, maar alsnog houd je er een heel naar gevoel aan over.

Dat gevoel hebben we op onze derde volle dag dus zo goed mogelijk weg weten te spoelen met een bezoek aan onze spirituele volksleider Mao en 3 van de grootste tempels in Beijing en bijbehorende parken. Na klachten over te veel tempelverhalen in vorige berichten, zal ik ook hier dus enkel naar de plaatjes verwijzen. Maar aan het einde van de dag waren we weer geheel zen en hebben we genoten van dim sums in een schitterend –Chinees kitscherig- restaurant. Heden ten dage, donderdag 6 September gaan we ons alvast verder inlezen voor de reis door Japan en vanavond zit ons eerste deel van de reis door China er alweer op en vliegen we naar Korea. Dus dat is ook weer snel gegaan..

Volgende week meer over onze belevingen in Seoul!
Peer.