The wedding and chillin Montreal

Onze eerste avond terug hebben we meteen weer een goed restaurantje opgezocht en rauwe vis gegeten bij Mikado. Een heerlijk etentje met goede gesprekken dat heerlijk lang duurde -vooral omdat we gewend waren aan NY waar je moet dooreten en dan bijbestellen of je rekening betalen. Waar ik me overigens ook best in kan vinden ;)-.

De volgende dag was heerlijk rustig aan en gewoon met z’n tweetjes. Hebben we alles in Montreal gezien? Vast niet. Maar we hebben de allergrootste bezienswaardigheden gezien, het centrum en de nodige restaurantjes en cafeetjes. Veel meer weten we in, zeg Rotterdam, ook niet eigenlijk... Dus zonder ons te druk te maken hebben we lekker helemaal niets gedaan. Alle websites weer eens een keertje gecheckt, mijn vorige verhaal online gezet, Sara heeft haar speech geschreven en we hebben nog wat rondgezocht online naar locaties voor ons eigen feestje. Daarna zijn we voor een late lunch gegaan bij Frites Alors, waar je echte Vlaamsche fritten zou kunnen bestellen. Het was natuurlijk niet helemaal hetzelfde als thuis (thuis bij mijn andere ouders thuis) dus hebben we maar besloten om helemaal voor iets anders te gaan en de Quebec speciaal te pakken. Een volle kom friet overgoten met jus, bacon, sausjes en natuurlijk gewokte groentjes. Het moet wel gezond blijven natuurlijk… Nadat we alles van de schijf van vijf naar binnen hadden laten glijden, hebben we op het gemakje nog wat door de stad gekuierd en zijn lekker in het zonnetje gaan zitten op één van de vele pleintjes in de stad voor een ijsje.

Eén van onze koffers hadden we achter gelaten bij Lee en Linda en deze moest aan het eind van de middag ook nog even worden opgehaald. In het appartement was de stress uiteraard ook al een beetje toegenomen. Er werd naarstig naar stropdassen gezocht, openingsdansen werden ingestudeerd, geheime plannen werden besproken –met de vader van Linda en Lee’s getuige James, die we ook meteen konden ontmoeten- en er werd goed gediscussieerd over drankquota, want de bachelorparty van Lee was die avond. Niet erg slim natuurlijk, de avond voor de grote dag, maar aan de andere kant moesten er veel mensen van ver komen, dus was de vrijdagavond wel de grootste groep van al zijn vrienden beschikbaar. Toen de rook was opgetrokken, we onze koffer hadden kunnen vinden en ons was verzekerd dat we niets meer konden doen, zijn we terug gegaan naar ons hotel om al onze spulletjes over te pakken. Hierbij bijvoorbeeld onze schone kleding en de kaart van Montreal, dus erg handig om weer terug te hebben. De bachelorparty hebben we helaas niet gehaald, want met een etentje in één van de duurste restaurants van de stad, een ritje in de limo en ongetwijfeld heel veel drank, was het budget van de avond bijna net zo hoog als zeg 3 dagen in New York, dus dit zat helaas niet meer helemaal in de begroting. In plaats daarvan zijn we stad ingelopen en gaan eten bij een geniale tent. De term tent doet dit eerste klasse etablissement weinig eer aan, want het idee achter dit restaurant is top: Je bestelt een burger en daarbij kan je kiezen uit meer dan 50 verschillende toppings. Ik heb dus erg genoten van zelfgemaakte limonade, goede friet en een burger met rode ui, brie, jalapenos en natuurlijk extra bacon. Een aanradertje.

Deze formule van rustig aan doen beviel goed, dus zo zijn we ook de zaterdag begonnen. We zijn na het ontbijt wel eerst als zwervers (op mijn slippers met een vuilniszak oude was op mijn rug) naar het postkantoor downtown gelopen. Sara had namelijk gehoord, dat je al voor 20 dollar een pakketje van 10kg kon opsturen naar Nederland, zodat ze niet te veel zou bij hebben en zou moeten dragen. Niets was minder waar zo bleek en voor het pakje van 7kg dat we bij hadden zou op zijn minst 170 dollar moeten worden betaald. Dan maar een tweede tas inchecken dus, wat een fractie is van dat bedrag en je hebt het nog meteen bij aankomst in handen ook.. Geheel zinloos was de trip niet, want we hebben meteen wat lekkers te eten gevonden, dat we op de kamer onder het genot van een film hebben opgegeten. We hebben ook meteen een gat in Sara’s opvoeding gedicht, want ze had nog nooit de niet te missen klassieker Gremlins gezien, dus dit hebben we meteen verholpen. Daarna moesten we ons wel op tijd in ons beste pak/jurk hijsen, want om half 4 moesten we klaar staan voor de trouwceremonie –ik denk dat het al minimaal 5 maanden geleden was dat ik fatsoenlijke schoenen of een overhemd had aangehad-.

Bij aankomst in het Loft Hotel, was het niet minder stressvol geworden uiteraard, dus de weddingplanner had niet echt een seconde tijd voor ons, maar met wat rondlopen door het hotel hebben we zelf de plaats van de ceremonie gevonden en de man van de dag. Lee, zag er ondanks zijn vrijgezellenfeest de dag ervoor, toch nog zeer scherp uit en ook zijn getuige James was er redelijk aan toe. Linda zag er zelfs vele malen beter uit dan redelijk en ondanks een half uur wachten en opgelopen zenuwen, werd het een prachtige ceremonie (met een beeldschone maiden of honor aan de linkerkant van het ‘podium’). De priester was heerlijk vlot en populair en de geloften waren persoonlijk en erg mooi geschreven. Ik heb veel foto’s voor ze genomen en veel meer is er niet te vertellen dat na een klein uurtje ook de cocktailbar werd opengegooid! Tijd voor een eerste drankje dus (al waren er geen cocktails, maar wel wijn –kniesoor die er over valt-). Het weer was nog steeds uitstekend, dus iedereen kon op het gemakje genieten van een aantal drankjes op het dakterras. Daarna was het tijd voor het avondeten –dat goed was binnen te houden- met de nodige toespraken en enkel een kort ‘stukje’ werd gedaan door de Nederlandse vleugel van de familie. Van dit laatste werd met name erg van genoten door Sara en enkele Canadezen met opgetrokken wenkbrauwen. En na het eten was het tijd voor dansen en meer drank! Ook in de mix dit keer… We hebben onze beste moves laten zien uiteraard, een paar kleine drankjes gedaan en ook heel erg veel mensen leren kennen van de wedding party. Om 3 uur waren we er redelijk klaar mee -net als al het personeel van het hotel dat de bar sloot, maar dat heeft er uiteraard niets mee te maken ;)-.

De dag erna hebben we iets langer uitgeslapen dan normaal en ondanks het feit dat er geen hoofdpijn was, was er ook weinig andere activiteit daarboven. Het werd zelfs nog haasten naar de brunch, bij een ander luxe hotel in de stad, die om 12 uur begon. Daar hebben we Linda en Lee weer gesproken, dag gezegd tegen een aantal van hun vrienden en familie en enorm genoten van het eten. Alles was daar van bacon and eggs tot kaviaar en van een gezonde salade tot de grootste taarten. Van de laatste twee categorieën heb ik natuurlijk niets genomen, maar na 3 goede borden vlees en vis zijn we weer op het gemakje richting ons hotel gewaggeld. Daar hebben we nog wat film gekeken en tussendoor hebben we nog wat avondeten voor Sara afgehaald, maar daar was ik nog steeds niet aan toe. En op een zeer nette tijd zijn we begonnen aan een klein stukje bijslapen.

Op maandag was uiteraard Sara jarig! Dus ik ben de dag begonnen met het regelen van een klein ontbijt voor de birthday girl, die ik eerst lekker heb laten uitslapen. Na het ontbijt was het alweer snel tijd om ons volgende adres op te zoeken op de kaart, want we hadden afgesproken om te gaan brunchen bij een café (vlak bij de bar waar Val heeft gewerkt) met Adam en Camille, 2 vrienden van Sara, die ze bij haar studie in Londen heeft leren kennen. Beiden waren bij puur toeval ook in Montreal, dus een goede gelegenheid om elkaar weer eens te zien. De plaats waar we zouden gaan brrunchen is enorm populair en aangezien het ook nog eens een feestdag was (de koningin was jarig), was dit te zien aan de rij. We kwamen er aan rond 1 uur en tegen 3en hadden we al een tafeltje! Maar, elkaar lang niet gezien, dus genoeg om over bij te praten tijdens het wachten. De place was ook zeker niet voor niets populair, want het eten was geniaal en de porties waren ook van redelijk formaat, dus toen we het café weer uitliepen, was het weer moeite doen om vooruit te komen. En omdat we al genoeg tijd hadden gehad om bij te praten, konden we vrij snel afscheid nemen en zijn we heerlijk met z’n tweetjes in het zonnetje gaan zitten in het nabijgelegen park. We moesten hiervoor nog wel een stoet nationalisten ontwijken, want blijkbaar is in Quebec niet iedereen even blij om bij het grote Canada te horen. Dus menig belhamel maakte van de vrije dag voor de verjaardag van de koningin gebruik, om haar nog eens grindig te vervloeken. Het park achter de universiteit was mooi verzorgd en met veel water, dus we hebben hier heerlijk rustig gezeten en op een gegeven moment werd het zelfs zo warm dat ik mijn trui heb uitgedaan en Sara de schaduw wilde opzoeken. We zijn op tijd weer naar het hotel te gaan om ons op te frissen en even langs het busstation om tickets op te halen voor de vroege ochtend van morgen. Daarna was het plan om te gaan eten bij het beste Sushi restaurant van Montreal –want we hadden nog niet genoeg rauwe vis gegeten-. Helaas was Takara gesloten in verband met de feestdag en het lange weekend. Wel wisten we dat Lee en Linda die avond ook met familie en vrienden zouden eten een aantal straten verderop, maar wij wilden toch graag samen met z’n 2en eten. We zijn wel alvast die kant op gelopen en vonden daar: Sushi a volente. Of iets minder duur klinkend en ik vind passender: All you can eat sushi. Het eten hier was ook meer dan redelijk en we hebben heerlijk lang getafeld en alles op het menu uitgeprobeerd. Conclusie was wel dat we voor de vierde keer op rij natuurlijk bijna niet meer konden lopen na het eten. Gelukkig was het restaurant van Lee en Linda aan de overkant van de straat, dus heerlijk dichtbij om voor de laatste keer afscheid te nemen en daarna met de metro weer naar het hotel. Hier hebben we nog lekker samen Amelie gekeken, waarbij we (lees: ik) langzaam in slaap zijn gevallen. En dit was maar goed ook, want de volgende ‘morgen’ was het vroeg dag.

Om half 3 ben ik opgestaan om met de bus naar het vliegveld te gaan voor de vlucht van 6 uur. Een beetje een raar afscheid dus midden in de nacht als je allebei maar half wakker bent, maar om 2 uur in de middag was ik alweer op Curaçao. Nanne, stond 5 minuten na aankomst alweer klaar met mijn prachtige rode bolide om naar Carmabi te gaan. Daar heb ik hem gedropt en via Centrum ben ik weer naar huis gereden. Sommige kuilen zijn opgegaan in anderen, andere kuilen zijn verdwenen en nieuwe zijn erbij, kreeftenkooien die op de ring naast een op de rijbaan geparkeerde auto liggen in plaats van kippenhokken, een zonnige 33 graden in plaats van de gebruikelijke 31 en mijn auto-gekko Henkie liet zich ook weer zien. Er is veel verandert dus ;). Nee, het is heel goed om terug ‘thuis’ te zijn, ook al was het erg vervelend om te vertrekken. Dus het leven gaat hier weer door en getuige mijn paar dagen vertraagde verslag ook weer op hetzelfde tempo. Dus tot het volgende verslag van mijn werkzaamheden hier!