Central Vietnam

Afkicken was het! Terug naar onze backpackers modus en richting Zuid Vietnam. Dag zeggen aan familie viel toch zwaar en het vooruitzicht van de nachttrein lag op onze maag. Het waren in ieder geval vijf bijzonderlijk dagen in Hanoi!

Onze eerste stop na de hoofdstad was het historische stadje uit de Nguyen dynastie, Hue. De citadel met daarbinnen de imperial palace, gelegen aan de Perfume rivier (zo lekker rook die niet) was een prachtige site. Veel van het paleis schoot er niet over en de restauratie werken lopen moeilijk, maar desalniettemin was het zeker zijn bezoek waard! In die tijd moet het indrukwekkend geweest zijn. De vele poorten en doorgangen die overgebleven zijn geven ons een heus Jungle Book gevoel.

Om Vietnam helemaal te ervaren zoals de locals, huurden we de volgende dag een scooter en zijn we de bekende Mu Thien Pagoda gaan bezoeken en langs verborgen tempels, prachtige stranden en de "city of tombs" gereden. Ten zuiden van Hue ligt een 20 km lang uitgestrekte peninsula met aan weerszijden water. Aan de ene kant de woeste zee, aan de andere kant een uitgebreide rivier delta. De peninsula zelf is eigenlijk niet meer dan een lange doorgaande weg door de duinen, vol dorpjes en huisjes. Tussen die huizen en de zee ligt 1 langgerekt kerkhof, midden in de duinen. Echt heel bijzonder om deze random verspreide, prachtig versierde, boeddhistische graven tussen het zand, met zicht op zee te ontdekken. De bijnaam van dit gebied als "city of tombs" is dan ook niet gestolen.

70km Zuidelijker dan Hue, ligt Da Nang. Vast bij velen van jullie bekend uit de vele Vietnam films. Als vierde grootste stad van Vietnam, werd Da Nang enkele dagen onze thuisbasis om de streek te verkennen. Ik keek vooral heel erg uit naar het historische vissersdorp Hoi An, getipt in menige gidsen als heel bijzonder, niet alleen voor zijn historische waarde, maar ook voor de culinaire lokale gerechten. Wij opnieuw de scooter op (btw, guess who was driving ;) ) en de 30 km lange strandweg af richting bestemming. Door regen en wind en voorbij allerlei obstakels op de weg, kwamen we heelhuids aan. Alsof het bestemd was, klaarde de hemel open en brak de veel te warme tropische zon door bij aankomst. De settings waren gunstig!

Echter, bij de eerste straat die we inliepen werden we aangeklampt en gesmeekt om toch maar in elk winkeltje die we voorbij liepen iets te kopen. Zodra de vele vrouwtjes –door het gehele dorp- ons hoofd zagen, hoorden we "Buy this." of "You buy this???". Motors reden ons in slakken tempo voorbij en riepen gewoon "One dollar", waarbij ze bedoelden voor ons (en we passen heus niet met z'n drieën op die scooter) om rond te rijden in het dorp voor "slechts" een dollar. Ik had eigenlijk bijdehand moeten zijn en een keertje terug roepen "Sold!" Voor een dollar wil ik wel je motor kopen namelijk.

Ondanks het complete ontplofte toeristische gedoe, bleek Hoi An inderdaad een mooi dorpje. Maar of het de hele heisa waard was, weet ik niet. Eigenlijk moet ik bekennen dat we na enkele uurtjes rondslenteren, het helemaal gehad hadden (vooral met de dwingende verkoopstechnieken) en we eigenlijk weggelopen zijn. Het origineel plan was namelijk daar nog even lekker uit eten te gaan om de lokale cuisine te proberen. Op de terugweg zijn we dan maar nog even gestopt aan 1 van de prachtige stranden op China Beach vooraleer huiswaarts te keren.

Gisteren, de laatste dag in Da Nang, hadden we behoefte aan iets anders, even geen toeristische trekpleister bezoeken, maar lekker relaxen. Peer had de oplossing gevonden: Een mega waterpark met verschillende glijbanen en vijf zwembaden enzo...ideaal! Bleek gesloten omdat ze er een theater bij aan het bouwen zijn. Dan maar richting het strand. We waren nog geen halve minuut verder of de hemel brak open en bakken water stortten naar beneden. Volhardend hebben we de wandeling richting strand van een uur met onze regenjasjes volgehouden om dan eigenlijk de rest van de middag van terrasje naar terrasje te wandelen om te schuilen voor nog een regenbui. Uiteindelijk een hele loze dag dus. Gelukkig hebben we aan elkaar genoeg gesprekstof om de dag voorbij de laten vliegen.

Tien uur ‘s avonds de trein op richting Ho Chi Minh city, door iedereen behalve de officials Saigon genoemd. Ondanks het feit dat het niet de hoofdstad is, is het de grootste stad van Vietnam met zijn 6 miljoen inwoners en meer dan 3 miljoen brommertjes. Na 18u trein zijn we ook hier goed aangekomen.
Klaar dus om helemaal in de oorlogsgeschiedenis van dit land te kruipen....
Later meer!

Dikke zoen,
Sara x