Saigon, een stad met vele gezichten

De afgelopen vier dagen hebben we vertoefd in en rondom de grootste stad van Vietnam: Saigon (zo wordt de zuidelijke hoofdstad in ieder geval door iedereen genoemd). Hoeveel inwoners deze stad precies heeft is niet echt duidelijk. Ons is namelijk verschillende dingen verteld, van 6 miljoen, 8 miljoen, tot zelfs meer dan 12 miljoen. Het standpunt verschilt waarschijnlijk of je illegale inwoners meetelt van de 14 districten die samen Ho Chi Minh City uitmaken. Ook het aantal brommers en scooters blijft giswerk, laten we het ergens tussen de 3 en 9miljoen houden.

Eigenlijk blijkt alle informatie die we over deze stad krijgen en te horen krijgen wispelturig. Iedereen die we spreken verteld ons iets anders over de leefsituaties, het gemiddeld loon, de verhouding tussen Noord en Zuid... Gaande weg onze tijd hier, krijgen we dan ook steeds meer het gevoel dat in Vietnam grote verschillen heersen en dat behoorlijk hiërarchieën bestaan. Ook het conflict tussen Noord en Zuid die ooit tot een hevige oorlog leidde, is nog steeds ondergronds voelbaar. Vele locals die we spraken blijken echter een verschillend idee en standpunt te hebben over de relatie tussen Noord en Zuid.

Hoewel op het eerste gezicht Vietnam een bloeiende en zorgeloze economie heeft, is de oorlog nog steeds niet vergeten. De gevolgen van de chemische wapens die destijds zijn ingezet, hebben of steeds hun weerslag op de gezondheid van de bevolking. Als je verschillende foto's ziet van de gebieden waar gevochten is, eigenlijk is het correcter om te zeggen platgebombardeerd, dan is het ook logisch dat veel mensen veel honger hebben geleden de eerste jaren na de oorlog. Alle grond was afgebrand, verwoest of volgespoten met chemische troep. Geen gewas die er meer op kon groeien. Van dat laatste is Vietnam helemaal teruggekomen: ons is verteld dat Vietnam afgelopen jaar de grootste exporteur van rijst was ter wereld.

Ons bezoek aan de Cu Chi tunnels vonden we dan ook meer dan interessant om te begrijpen waarom er zo gevochten is geweest. Het Cu Chi gebied, gelegen in Zuid Vietnam ten Noord Westen van Saigon, was ongeveer 40 vierkante km groot en volledig in handen van de Vietcong tijdens de aanwezigheid van het Amerikaanse leger die de Republiek van Zuid Vietnam hielp verdedigen tegen deze guerrilla strijders. De Vietcong maakte gebruik van een uitgebreid tunnelnetwerk tijdens hun belegering van de Republiek in Saigon. Die tunnels waren in basis als gegraven door de Vietminh, de vrijheidstrijders in de jaren vijftig tegen de Fransen. De Vietcong maakte er een uitgebreider netwerk van en gebruikte te tunnels voornamelijk om in Amerikaans gebied te komen, daar schade aan te richten en dan te vluchten. De tunnel leed dikwijls naar de Saigon rivier, waar de guerrilla strijders onder water verder zwommen en zo ontsnapten aan hun vijand. Mooi verhaal, tot je zelf in die nauwe veel te hete benauwde tunnel kruipt en na 100m heel blij bent als je weer boven komt.

De berichtgeving bij de tunnels en in het oorlogsmuseum is ook een beetje dubbel. Amerikanen worden enigszins als oorlogsmisdadigers afgeschilderd en anti oorlogsprotesten als voorbeelden genoemd ter steun van het Vietnamese (Noordelijke) regime. Daarnaast worden de guerrilla strijders als wildemannen of liever wildevrouwen gepresenteerd, overdag lief en mooi wezen op het veld, ‘s nachts monsters met alle mogelijke wapens die ze maar konden vinden. Ook van de mensen die we ontmoeten krijgen we niet echt een duidelijk idee hoe ze tegenover de Amerikanen nu staan en tegenover hun eigen regime... in het Zuiden lijken ze zich niet zo heel veel van dingen aan te trekken en probeert iedereen, ondanks de moeilijke condities soms, er gewoon het beste van te maken.

De stad stikt van de illegale restaurantjes op straat. Later horen we ook dat de politie verschillende rondjes doet iedere avond, om illegale praktijken weg te jagen of te laten betalen. Maar succesvol zijn ze niet, al is hun portemonnee een stukje voller. Pikant detail is dan ook dat politie mensen tot de rijkste inwoners van de stad behoren (I wonder why, met al die corruptie;) ) en dat slechts "zuivere Vietnamezen" tot 3 generaties in aanmerking komen voor de job: We ontmoetten een meisje wiens opa beschuldigd was om met de Amerikanen samen te werken en die mocht niet aan de politie studie beginnen. Het grote deel illegalen in de stad kan ook verklaard worden door het feit dat iedereen die tijdens de oorlog gevlucht was of van locatie veranderde, zijn officiële ID verloor. En je hebt een officiële permit en ID nodig om een officiële business te mogen runnen in Saigon... Maakt het er niet gemakkelijker op....

Anyways, als je je daar allemaal niet mee bezig houdt, is Vietnam echt een geweldig land en een droom vakantie bestemming. Het eten is heel bijzonder lekker en gezond (en wij kunnen het weten na onze foodie tour on the back of a motorbike), de natuur is prachtig met zijn bergen in het Noorden, de rijstvelden in het midden en de betoverende Mekong Delta in het Zuiden, en vooral de mensen! De mensen zijn super vriendelijk, open en aardig. Logisch dat er verschillende zijn tussen Noord en Zuid, ligt ook maar liefste 1500 km uit elkaar. Een aanrader voor iedereen die Azië wilt ontdekken.

Wij hebben zeker genoten en komen hopelijk terug om iets meer onder te dompelen in de Vietnamese cultuur en misschien wel de vinger te kunnen leggen op die verschillende gezichten van Saigon.
Op naar Cambodja!

Dikke zoen,
Sara