Eerste indrukken

Onder het motto ‘beter goed gestolen…’ ook mijn belevingen op waarbenjij.nu. Iets minder mooie uiteenzettingen over het land, geschiedenis en politiek dan de verhalen van JW, maar een hoop jumbo over mijn belevingen, waar jullie hopelijk ook van kunnen genieten. Het is meteen een hele berg, want ik heb meer tijd gehad dan internetverbinding, dus leest wat u wilt. De foto’s zijn helaas niet super, want ik ben uiteraard vergeten een fototoestel mee te nemen :S.

Na een lange reis van 34 uur, waarvan 22 vlieguren, ben ik dan eindelijk aangekomen op bestemming: Melbourne Australia. Na vele uren van hangen en steunen op vliegvelden, vrij comfortabele vliegstoeltjes van Emirates en taxfree shoppen in Dubai, zet ik voor het eerst voet op Australische bodem. Het wachten op mijn koffer duurde niet lang en daarna wordt ik doorgelicht op alles aan ‘verontreinigende’ stoffen die ik bij me kan hebben. Al het eten en drinken kan in de prullenbak, mijn schoenen worden gecheckt op bodemresten en er wordt goed nagekeken of er geen plantaardige materialen in mijn koffer zitten. Hoe ik precies heet en waarom ik meer dan 3 keer de toegestane hoeveelheid tabak bij me heb, zal ze verder worst wezen. Vliegen met Emirates kan ik overigens iedereen aanraden: Zeer comfortabele stoeltjes, eten van de menukaart met alcoholische versnaperingen en een goede keuze aan relatief nieuwe films. Nadat ik Dragonball, Valkyrie, Behind Enemy Lines Colombia, Watchmen, Bolt en nog drie films die ik niet eens meer kan verzinnen had gezien, was het alweer tijd om uit te stappen. Toen ik aankwam was het hier al 12 uur ’s avonds (4 uur ’s middags thuis) en ik moet zeggen dat 34 uur hangen en films kijken en daarna doorslapen tot de ochtend, dé manier is om jetlag te voorkomen :P. Dubai bij nacht is ook altijd aan te raden met een solide 35 graden om 2 uur ’s nachts.

Hier in Victoria werd ik opgewacht door een andere internationale student uit India die techniek studeert aan Deakin University. Hij werkte voor zijn afstuderen aan aerodynamica bij Ford en had een voorliefde voor formule 1, dus heb ik hem maar meteen omgedoopt tot Kartikayan. Zijn normale naam was namelijk veel te lastig uitspreken of onthouden, maar ook om de naam Force India kon hij gelukkig hartelijk lachen. Hij introduceerde mij in het leven in Australie en het studentenleven hier tijdens de rit van 2 uurtjes naar Geelong, waar voor mij een motelkamer was geregeld. Geelong is de tweede stad van Deakin University en heeft de grootste campus in het zuiden. De stad is ongeveer even groot als Utrecht, maar de campus is alsnog wel enkele maatjes kleiner. Veel meer dan mijn motelkamer (waar ik heb geslapen als een baby’tje) en het station heb ik echter niet gezien. Kartikayan vertelde mij ook, dat hij zelf vrij goed cricket speelde, wat ook een vrij grote sport is hier, maar hij drukte mij ook nogmaals op het hart, dat voetbal hier niets voorstelde. De sport van keuze voor de Aussies is footy! Waarover later meer… Wat mij wel enigszins verbaasde is dat Kartikayan, ondanks dat hij nog steeds niet was gewend aan de enorme kou hier (10 graden hartje winter, maar wel erg veel wind), had leren skiën hier in Australië. Victoria kent schijnbaar enkele hoge bergtoppen, die uitermate geschikt zijn voor de wintersport. Ook blijkt er in de regio van Melbourne en Geelong een enorm watertekort te zijn en het is niet toegestaan om je tuin te besproeien en de auto te wassen, tenzij je hoge boetes wilt riskeren. Veel mensen vangen daarom het luttele beschikbare regenwater op.

Toen ik de volgende dag op de trein naar Warrnambool werd gezet, bleek richting Warrnambool het watertekort steeds verder af te nemen. Op het moment van schrijven ben ik al drie dagen in Warrnambool en dit is de eerste dag, dat het nog maar een uurtje heeft geregend (maar het is nog maar 11 uur nu, dus alles kan nog gebeuren ;)). De trein naar Warrnambool had helaas een uur vertraging, dus ik voelde me meteen weer thuis hier. Maar op een treinreis van 3 en een half uur, mag je daar niet over klagen. De trein moest hierdoor wel sneller keren, omdat er maar drie treinen per dag op en neer rijden en deze weer op tijd in Melbourne moeten zijn. Maar omdat de reizen dermate lang zijn, was het busvervoer voor het laatste deel van de reis perfect geregeld. Ook al was ik er enigszins op voorbereid, was het verbazingwekkend om te zien hoe lang het duurde voor je een volgende stad tegenkwam en hoe klein deze ‘steden’ waren. Dit bleek toen we enkele dorpjes doorkruisten met de bus om passagiers af te zetten voor het laatste deel van de reis. Doorkruisten en dorpjes zijn nog vrij grote termen voor de plaatsjes ten grootte van de Wildert. Al het land daartussen is grotendeels verandert in weiland, zeer weinig akkerland en er zijn nog een paar rotsige plaatsen over waar de lokale vegetatie (vooral eukalypti) kan groeien.

Tijdens mijn wachttijd op het station en tijdens treinrit heb ik natuurlijk meteen allerlei gesprekken aangeknoopt met de locals (want zo ben ik dan). En na alles wat ik al had losgekregen van een moeder en oma met twee kinderen en twee middelbare schoolmeisjes, had mijn international officer mij weinig meer te vertellen over het leven alhier. Gelukkig stond deze man mij wel na anderhalf uur vertraging nog netjes op te wachten op het regenachtige éénperrons-station. Hij vertelde me het een en ander over de campus en bracht me naar Dave Lodge van DUSA, de lokale studievereniging. Met deze man ben ik twee dagen aan het bellen en rondrijden geweest om een leuk huisje te vinden. Super werk dat deze man heeft geleverd en een geweldige manier om international students op te vangen! Ik had het ook allemaal zelf kunnen doen, maar aangezien DUSA een volledige website heeft van huizen met huisnummers en telefoonnummers was dit vele malen makkelijker. En een gegeven paard, nooit onder de staart ruiken zeggen ze dan… Het bleek nog vrij lastig om bezoeken te regelen, omdat veel huizen al bleken te zijn gevuld en niet van de website verwijderd en veel mensen niet opnamen of terugbelden. Ik had echter wel enkele opties over, maar de standaard hier in de stad was toch een stukje lager dan we gewend zijn back home.

Uiteindelijk heb ik met het laatste bezoek na twee dagen dan toch een zeer mooi nieuwbouw huisje gevonden aan de andere kant van de stad dan de uni. Bussen heb ik reeds uitgevonden, zijn in deze ‘stad’ met 50.000 inwoners, een even groot drama als in Roosendaal. Mijn eerste bus ging om half 10 (op 20 min lopen) en de laatste gaat rond half 7. Dit zal dus niet genoeg zijn om alle lesuren te halen, maar mijn huisgenote Emma was meteen zo vriendelijk om haar fiets uit de stof te halen, toen ik aangaf dat ik naar de uni wilde gaan fietsen. Fietsen blijkt hier niet een heel normale manier van transport te zijn, zoals ik al dacht, maar het kan dus wel. Er zijn niet echt fietspaden, maar ik mag tussen het verkeer doorcrossen en helm is verplicht, dus we gaan zien hoe lang dat goed gaat ;). De afstand tot de uni is ongeveer 9 kilometer en ik deel mijn huisje dus met Emma, een 23jarige student aan de uni, waarmee ik eventueel zo nu en dan kan meerijden. Ik heb twee flinke kamers, een eigen badkamer, onbeperkt breedband internet (wat hier ook niet altijd gezegd is), een queen-size bed, gedeelde keuken, ernorme achtertuin voor mezelf en een halve (dubbele) garage voor normale Aussie/Nederlandse (Utrechtse) prijzen (300 pm).

Mijn verblijfplaats voor de laatste 2 nachten was de Warrnambool Beach Backpackers en is zoals de naam doet vermoeden een backpacker hostel vlak aan de kust. Het ligt midden in een heerlijk mooi verzorgd en rustig recreatiegebied. En gisteren heb ik hier met de lokale fanatici mijn eerste footy-match mogen aanschouwen. Zoals jullie weten ben ik iets te ontvankelijk voor het kijken van verschillende sporten en ik kan dit zeker leren waarderen! Volgende week mag ik tijdens mijn introductie van 3 dagen in Lorne (ander badplaatsje) ook een potje spelen, dus ik heb vol interesse zitten kijken. Het is een mix van hoofdzakelijk rugby met een beetje voetbal en basketbal. De bal mag worden gespeeld met de hand en voet over een ovalen veld. Als je meer dan 15 meter loopt moet de ovalen bal een keer op grond worden gestuiterd en het doel is om de bal in het goal te schoppen of stompen. Het goal bestaat uit 4 palen; een schop tussen de middenste palen levert 6 punten, tussen de buitenste palen, op de paal of stompen levert 1 punt. Er is geen buitenspel, als de bal over de buitenlijnen gaat is het een scheidsrechtersbal en tackelen mag alleen op de speler met bal. Dit maakt het een lekker snel en dynamisch spel, dus ziet er erg goed uit! Over de rest van de inroductie later meer…

Vandaag is een lekker rustig dagje met een flauw zonnetje, vandaar dit ellenlange verhaal :). Emma komt vanmiddag mij en mijn spulletjes ophalen om me in mijn nieuwe huisje te installeren en ik ben vanmorgen eerst eens even een kijkje aan de kust gaan nemen. Er zijn grote zandstranden in een baai, waar ook veel gesurft wordt. (Ik denk dat 90% van de bevolking hier surft.) En verder waren er zeer mooie stukken rotskust, waarlangs ik meteen mijn eerste walvis voorbij heb zien komen :D. Het is op dit moment de tijd dat die beesten hier in hordes voorbij komen. Er is hier dus kortom meer dan genoeg natuurschoon, maar iets minder centrum. Het centrum zijn ongeveer 9 grote blokken winkels, wat het wel makkelijk maakt, want na maar 2 dagen weet ik alle belangrijke winkels wel ongeveer te vinden. En daarmee ben ik inmiddels ook op een nieuw nummer beschikbaar, dat jullie als het goed is per mail hebben ontvangen.

Voordat ik jullie met nog meer verhalen ga vervelen, ben ik eerst een dagje op weg in Melbourne en ga ik drie dagen op stap in Lorne om de andere internationals te ontmoeten, te surfen, te hiken en footy te spelen. Heb er zin an en dan horen jullie volgende week vast weer meer.

Cheers! Peer.