Melbourne en de Beach Welcome Trip

Om de rust van het stadje hier te onderstrepen, komt om 7 uur in de ochtend een grote vos voorbij gerend net voordat ik het station van Warrnambool bereik. God weet waarom ik voor de eerste trein heb gekozen, bedenk ik me nu, maar na de reis van iets meer dan 3 en een half uur heb ik ruim de tijd om Melbourne te verkennen.

Het is een kort stukje lopen van het centrale Southern Cross station naar mijn hostel de Greenhouse backpackers. Maar het is meteen duidelijk dat ik me op ander terrein bevindt. Hoewel er erg veel groen in de stad aanwezig is, zijn aan mijn rechterhand en links achter Yarra River veel hoge gebouwen te zien. Waar Warrnambool voornamelijk bestaat uit huizen van 1 verdieping met grote tuin, wordt de ruimte in Melbourne wel goed gebruikt. Mijn hostel is zeer centraal gelegen aan Flinders Lane, dus het gehele centrum is goed bereikbaar. Ik zit vlak naast de St. Paul’s cathedral –Melbourne edition- en op maar 5 minuten lopen van de Victorian Arts Centre, waar ik de volgende dag mijn bus moeten nemen voor de Beach Welcome trip van Deakin.

Na kort inchecken op de 6e verdieping wordt ik verwezen naar de 4e, waar ik een kamer aantref met 5 bedden. Het enige dat op dit moment aanwezig is, is een achtergelaten tas met een label voor de IBB in Utrecht. Maar alles ziet er netjes uit, de douches zijn gedeeld voor de gehele verdieping en mijn ontbijt is geregeld. Moet me meteen iets van het hart: Vegimite is een klassieke Australische spread voor op de boterham. Je zult hiervoor worden gewaarschuwd en dit is volledig terecht! Vegimite is for the veggies…

Als een goede bioloog heb ik op mijn kleine kaartje van Melbourne natuurlijk meteen de Royal Botanical Gardens gespot en deze zijn zeker het bezoeken waard. Al het leven hier is na enkele miljoenen jaren net even anders en op de prijsstukken in de tuinen na –dit zijn nde europese soorten namelijk…- zie je hier een grote diversiteit aan ons vreemde plant- en diersoorten. Onderweg naar de tuinen kom je gedenktekens tegen van de eerste en tweede wereldoorlog, waarbij de door de Fransen geschonken memorial voor de 1e het pronkstuk is. Net achter de botanische tuinen ligt de grootste footy-oval van Australië en met 100.000 plaatsen zeker indrukwekkend.

Terug in het centrum aangekomen, bezoek ik eerst de St. Paul’s. Erg groots en opvallend van buiten, maar de binnenkant is niet erg geornamenteerd en niet echt de moeite van het bezoeken waard. Ook het shoppen valt een beetje tegen. Voor de games-fan is het erg goed shoppen hier; de euro doet het hier erg goed, games zijn niet heel duur en overal zijn winkels met kortingen tot 50 procent. Kleding is goed te doen, maar schoenen zijn een drama. Net als de muziek, loopt ook de schoenmode een jaar of 10 achter en iedereen loopt op oldschool engelse witte sneakers. Voor de rest was er niet veel opvallends te melden over het shoppen, behalve dat je hier ook chippies en cola kan inslaan bij de Aldi, River is de bom :).

Na een hapje bij Hungry Jack’s (blijkt Burger King met een andere naam) en een uurtje in de rec-room van het hostel begeef ik mij naar mijn kamer, want het is morgen weer vroeg dag als ik nog wil douchen, eten en mijn lieftallige vriendinnetje mailen voor ik wordt opgehaald voor de Beach Trip. Andere talen blijven trouwens hilarisch in het buitenland. Families met zeurende kinderen die in het engels komen vragen waar ze heen moeten en in het nederlands antwoord krijgen, leveren verbaasde gezichten. Net zo veel als Duitse meisjes die je kamer delen in een hostel, denken vanwege je accent dat je Amerikaan bent, volledig uitweiden over wat ze van je vinden en vervolgens een nette goedenacht in eigen taal krijgen toegewenst.

Na een goede nachtrust en veel gerammel met mijn metalen kluisje in de gedeelde kamer, begeef ik mij via douches en ontbijt naar de Arts Centre. Gezien er verschillende tijden aangegeven waren voor de ontmoeting op de website, zorg ik dat ik er vroeg bij ben. Voor de Arts Centre staat een ineengedoken mannetje onder de overkapping, die nog meer last lijkt te hebben van de 10 graden met wind dan ik. Die moet bij de groep international students horen… En inderdaad, het blijkt Sebastian, een uitermate vriendelijke en praatgrage Mexiaan, die ook aan Deakin gaat studeren. Laat Mexico nu net boven aan mijn lijstje ‘nog te bezoeken’ staan, dus dat is meteen netwerken voor een slaapplaatsje in de toekomst ;).

Ik moet aan hem, net als aan alle andere studenten, uitleggen wat Warrnambool precies is en dat daar toch ook echt een campus van Deakin is. Niet erg populair zo blijkt wanneer iemand van het bestuur van Deakin zich bij ons voegt. Ik zal naar de campus worden vergezeld door 3 meiden uit Amerika, die allemaal hebben gekozen voor on campus living. Niet erg druk dus in Warrnambool, maar goed, dat betekent dat ik meer locals zal leren kennen en ook helaas dat ik veel mensen van de Beach Welcome Trip niet meer zal ontmoeten. Helaas want ook Stephan (Dui) en Andrea (It) die even later aankomen zijn een zeer aangenaam gezelschap. Vooral het altijd lachende gezicht van de mediterende, vegetarische en overrelaxte Italiaan zou niet gaan vervelen. Met deze heren heb ik dan ook het meest opgetrokken. Al heb ik in totaal zo’n 90 mensen van over de hele wereld ontmoet, klikte het met deze mensen toevallig toch echt wel het best.

Voor de eerste dag was een lange busreis gepland langs de tweede campus in Geelong (home of the Cats, those guys suck! Just as Collingwood… Adelaide rules footy!). In de grote hal van de campus –de campus is net iets kleiner dan die in Utrecht, dus erg flink ook voor Australische begrippen- krijgen we mee wat er van ons wordt verwacht tijdens onze tijd hier en er worden enkele vragen gesteld over wat wij verwachten van onze tijd hier. Ik hoor in vele gevallen bij de minderheid: Ik ben hier ook om echt iets op te steken –al geloofd niemand dat ;)-, ben één van de weinige rokers en er wordt mij veel succes toegewenst als ik vertel dat ik een partner heb achtergelaten. Maar goed, ik behoorde al tot de minderheid, dus niets nieuws hier :). (Het enige dat ik van deze besprekingen echt meeneem is dat je erg goed moet oppassen voor onderstromingen in de wateren rond Australië en nooit alleen weg moet gaan!)

Bij de rookpauzes die ik en Stephan inlassen, blijkt al snel dat wij enkel worden vergezeld door west-europeanen. Vooral meer Duitsers, Denen en Zwitsers. Heeft het anti-rookbeleid dan werkelijk meer effect gehad in de rest van de wereld? Ik zou het niet durven zeggen, maar hier in Australië heb ik nog maar 1 local zien roken. De prijs van 20 dollar (ongeveer 12 euro) per pakje heeft hier vast iets mee van doen. Daar kunnen zelfs de Britten nog een puntje aan zuigen… Toch goed dat ik drie sloffen Brittish American Tobacco mee het land in heb gesmokkeld :P.

De rest van dag 1 van de Welcome Trip bestaat uit niet veel meer dan enkele stops aan de beroemde Great Ocean Road voor enkele prachtige uitzichten en een blik op de beste surfstranden. Bij aankomst bij ons hostel in Lorne rent iedereen meteen de dichtstbijzijnde drankhandel binnen en voor het diner van 7 uur zijn de meesten al ruim aangeschoten. Dat komt erg goed uit, want als ik om 2 uur een tukje wil doen in mijn 18 persoons kamer –met enkele radiator en buitentoilet- liggen alle amerikanen al rustig op één oor.

De volgende ochtend wordt ik 5 uur later rillend van de kou wakker gemaakt met een broodje bacon en eggs. Ik hoef er maar een uurtje de tijd voor te nemen om deze met een hoop water binnen te krijgen. Het was toch wel heel gezellig met al die mensen buiten op veranda de nacht tevoren… Meteen na mijn ontbijt wordt ik gevraagd of ik niet mee wil surfen, ook al sta ik daar niet voor ingeschreven? Nee, toch maar niet. Ik beproef mijn shotty evenwicht wel hier aan wal en knip een paar fototjes. Het ziet er wel erg tof uit en sommigen kunnen na twee uurtjes toch al aardig met zo’n bord overweg! Moet ik toch eens aan mijn huisgenote Emma vragen of we niet een keertje samen met haar borden te water kunnen gaan in Warrnambool…

Mijn eerste officiële activiteit is footy om half 12, dus dat lukt al wel tegen die tijd… We krijgen lessen van een erg grappige ex-prof die ons leert kicken, handballen en bouncen. Het valt me 100 procent mee –tenminste 99- hoe ik met zo’n ovalen bal overweg kan en in twee uur mag ik van mezelf best zeggen dat ik een vrij aardige trap heb… Erg leuk om te doen, al komen we helaas niet echt aan spelen toe. Maar ik ga me zeker inschrijven bij het studententeam in Warrnambool. Al zal ik vast eerst nog eerst wat spek en goed wat groentjes moeten eten om mee te kunnen als er echt getackeld gaat worden.

Meteen na de training gaan we een nabijgelegen nationaal park waar we een rondleiding krijgen van een lokale gids. Zij benoemt het park zeer optimistisch als een Temperate Rainforest. Dat gaat er na mijn laatste cursus in tropische ecologie echter zeker niet meer in… Het bladerdek is erg open, wat het wel handig maakt om rond te kijken, aangezien genoeg licht door kan dringen. Alle bomen in het bos zijn van vrijwel 1 familie: De eucalyptus, hier ook wel gumtree genoemd. Dit is wel een duidelijke plus, want meteen op onze eerste wandeling in een Aussie bos zien we een tweetal koala’s. Samen met de papegaaien die je wakker houden bij het hostel en de kangaroo die we zagen vanuit het busje, loopt de teller voor inheemse dieren gespot dus al aardig op.

Teruggekomen bij het hostel zijn onze Amerikaanse vrienden ook duidelijk hersteld en in onze kamer wordt al luidruchtig ‘beerpong’ gespeeld op de pingpongtafel. Voor degenen die dit niet kennen: Men neme een pingpongtafel met een team van 2 aan beide zijden. Beide teams hebben 10 grote bekers bier en als een pingpongbal in een beker blijft liggen, moet deze worden leeggedronken. Verschillende internationale teams staan aan de tafel met mooie namen als ‘Team Blitzkrieg’ en ‘Team Canada sucks’. Er wordt veel gedronken en één van de heren die oorspronkelijk toch wel engels sprak, probeert mij uit te leggen, dat ze nog ongeslagen zijn… Dit houdt enkel in dat voor ieder team dat ze 10 bier hebben laten drinken, ze aan de tafel mochten blijven staan en er zelf ook 7 of 8 op hebben. Mijn dromen van rustig slapen vallen uiteen als ik zie met welk tempo er inmiddels het doel wordt geraakt.

Het zou dus weer een gezellige korte –en koude!- nacht worden en de volgende dag zitten er veel witte neusjes in de bus. Dit gaat niet geheel goed over de mooie, maar enigszins bochtige Great Ocean Road verder naar het oosten. Na vele stops bij toiletten, koala’s en bossen met veel boomvarens komen we aan op onze laatste bestemming van de trip, the Twelve Apostles. Dit is een grote bezienswaardigheid in Australié en er is een groot bezoekerscentrum compleet met helikopters. Niet voor ons helaas… De Twelve Apostles behoren een indrukwekkend achttal (??) rotsen te zijn, uitgesleten uit de kust. En er waren inderdaad 8 grote stenen. Veel meer kan en wil ik daar niet over zeggen.

Maar na een lekkere lunch en het uitwisselen van telefoonnummers is het dan toch tijd om van iedereen afscheid te nemen en de bus te nemen naar Warrnambool. In de bus ontmoet ik voor het eerst de drie rustige amrikaanse meiden die met mij naar campus zullen gaan… Beter laat dan nooit en samen met Paul Bucci, de internationale begeleider van Warrnambool maken we ons op voor een volgende ronde introducties aan onze campus.

Wordt nog verder vervolgd….