Warrnambool introducties

Na een lange en drukke introductie / volledig betaalde vakantie is het tijd voor de introductiedagen in Warrnambool. Veel lastiger moeten ze het leven niet maken… Bij aankomst in Warrnambool rijden we eerst langs de campus, die toegankelijk aan de ‘snelweg’ is gelegen net voor de stad. De snelweg is hier inmiddels niet veel meer dan een enkele baan langs alle steden en dorpen aan de kust. Maar het verkeer rijdt goed door en veel meer is niet nodig. Dit wordt onderstreept door onder internationale begeleider Paul bij een van de rotondes later die dag: “This is the biggest traffic jam I have ever seen in Warrnambool” zegt hij wanneer we moeten wachten op vijf andere auto’s die staan te wachten. En hij liegt er waarschijnlijk niet bij…

Op de campus is nog niet veel te doen, omdat iedereen een weekje vrij heeft tussen de semesters. Er zijn alleen wat mensen van de studievereniging DUSA, die mij ook eerder aan een huisje hebben geholpen en een verloren PhD student. Zo ook Maria, een 24 jarige Colombiaanse die ons zal vergezellen de komende dagen om ons samen met Paul in te werken in het studentenleven in de regio. We rijden langs de student residences om de koffers van Amerikaanse dames -die op campus zullen wonen- af te gooien en ze een kans te geven de kamers te verkennen. Ik help een handje met de koffers en op eerste zicht zien de kamers er vrij vergelijkbaar uit met de IBB in Utrecht (voor degenen die daarmee bekend zijn). Het internet blijkt hetzelfde te zijn als dat van de universiteit en dus erg snel. Dit blijkt echter kunstmatig snel gehouden te worden, doordat je betaald per hoeveelheid informatie die je down- en upload. Zo kan het plaatsen van foto’s, bekijken van documenten en werken met hotmail of skype dus erg in de papieren lopen. En het krediet van 15 dollar voor iedere student is meestal na 2 weken al op, zo krijgen we te horen. Toch blij dat ik mijn eigen stekkie heb dus :).

Veel meer heb ik niet te doen, dus voor we weer vertrekken dood ik nog een uurtje in de DUSA-ruimte. Deze is iedere dag voorzien van nieuwe kranten –met vooral lokaal of Australisch nieuws- en heeft een pooltafel, koffieapparaat en magnetron voor leden. Een lidmaatschap heb ik maar meteen genomen, want dit kost 20 dollar en op boeken alleen al heb ik inmiddels 50 euro bespaard, dus goede deal. Het lidmaatschap geeft ook recht op legal advice en zeer goedkope toegang tot verschillende sportverenigingen. Ik ben dan ook zeker van plan volgende week te gaan kijken bij enkele Footy- en voetbaltrainingen en ook het lidmaatschap van de duikvereniging met gratis materiaalverhuur voor 15 euro klinkt niet verkeerd en ga ik zeker proberen! Maar goed, na enkele potjes pool met mezelf gaan we richting winkelcentrum om te shoppen voor de essentials als slaapspullen voor de eerste avond.

Na een half uurtje is iedereen voorzien van de basics en gaan we de stad in voor een volledig betaald diner. Niet slecht… Tijdens de introductie in Lorne had een van de reisleiders gekscherend gezegd “Ah Warrnambool… En je bent er al 3 dagen geweest? Dan zal je vast al bij naam worden genoemd als je de eerste bar binnenstapt.” Dus we stappen de sfeervolle surfbar/restaurant binnen en het eerste wat ik hoor is “Hey Pete!”. Ik denk een andere Peter, ik denk aan een hele flauwe grap van dezelfde reisleider… Maar nee, het is mijn huisgenote Emma. Toch toeval dus, maar ik kan er niet minder hartelijk om lachen. Het is een klein stadje. Na een kort gesprek met Emma en haar vriendin voeg ik mij weer beleefd bij het Deakin gezelschap en werp een blik op de menukaart. Zes overvolle A4tjes met alleen maar goed eten, maken ze het weer niet makkelijk… Maar ik besluit te gaan voor de lokale visschotel met vijf verschillende vissoorten. De vis was op allerlei mogelijke manieren verminkt in de frituur, maar alsnog erg lekker en ook het andere eten zag er erg goed uit! En dat allemaal voor prijzen die vergelijkbaar zijn met een volledige maaltijd bij de McDonalds. Zeker een plaatsje om te onthouden dus…

Na het eten worden eerst de dames terug naar hun kamers op de uni gebracht en daarna brengt Paul mij naar huis, omdat hij zelf ook die kant op woont in een plaatsje genaamd Port Fairly –het echte Renesse in de regio-. Hij vertelt me dat hij me ook de volgende ochtend zal ophalen voor de volgende introductiedag, dus goede deal. Emma is ook thuis, maar staat op het punt te vertrekken naar haar ouders vlak bij Adelaide, van hieruit ongeveer net zo ver als Melbourne. Dat wordt dus meteen een rustig weekendje… Maar voor ze gaat, raadt ze me nog wel de serie Black Books aan, waarvan ze alle 3 seizoenen op dvd heeft. Na een rustig weekendje kan ik ook iedereen deze Engelse serie aanraden, heb alles in één keer uitgekeken. Al wordt het na seizoen 1 wel allemaal een beetje voorspelbaar. Tijdens het kijken, pruts ik wat met mijn laptop in een poging een wireless verbinding met het netwerk te maken. Maar aangezien de gebruikte codes hier net even anders zijn en ik een enorme kluns ben met computers, wil dat net even niet lukken. Misschien was het internet op de campus dus toch zo slecht nog niet ;).

De volgende dag wordt ik inderdaad netjes opgehaald precies om 9 uur, al blijkt het adres nog niet zo makkelijk te zijn te vinden per auto… Dus zorg voor een goede kaart als je per auto komt ;). De tweede dag hier in Warrnambool bestond uit een netjes verzorgd ontbijt, waarvoor andere studenten zeker geen uitnodiging afslaan. Tijdens het ontbijt werden we voorgesteld aan alle medewerkers van ‘Student Life’. Dit zijn de mensen die inschrijvingsproblemen oplossen, je beter leren schrijven, je pilletjes geven als je ziek bent, betalingen en terugbetalingen regelen, enz. enz. Te veel om alles in één keer te onthouden, maar gelukkig kregen we aan het eind van de meeting een grote doos oud papier mee, met hierin alle informatie die je ooit nodig zou kunnen hebben voor een vierjarige opleiding aan Deakin.

Daarna was het tijd om onze collegekaarten op te halen, die meteen dienst doen als lokale chipknip op de campus en waarmee je kan lunchen, printen, boeken kan lenen en nog veel meer.. Voor twee van ons was de kaart nog niet klaar, omdat het even duurt voor het systeem nieuwe namen en wachtwoorden accepteert. Dit bleek ook toen we ons even later gingen inschrijven voor onze vakken. Het systeem herkende onze namen nog niet, dus deden we eerst een rondje rond de campus om alle gebouwen te verkennen. De campus is nog verrassend groot voor een klein stadje en voor de kleine hoeveelheid vakken die worden gegeven. De gebouwen zijn iets minder modern en nieuw dan die van de UU, maar alles ziet er wel verzorgd uit. Bovendien is de uni één van de weinige gebouwen die ik tot nu toe in het stadje heb gezien met meerdere verdiepingen. En het uitzicht op kronkelende rivieren, grote open weiden en een plukje bos voor de hoofdingang blijven een verademing…

Terug aangekomen in de computerzalen wilden onze inlognamen en onze wachtwoorden wel werken, dus konden we ons gelukkig inschrijven voor onze vakken. Er was mij verteld dat je altijd nog van vakken kon wisselen, zo lang dit maar akkoord was bij je studieadviseur aan je eigen universiteit. Ik had dus netjes een vervangend vak uitgekozen dat werd gegeven op een dag die nog vrij was en had mijn studieadviseur hierover ingelicht. Wat ze echter niet hadden gezegd, was dat ik me online alleen kon aanmelden voor de cursussen die ik al eerder schriftelijk had laten goedkeuren door Deakin (in verband met vereisten voor bepaalde cursussen). Bovendien ontbrak in mijn aanmelding een verplichte veiligheidscursus. Eerste punt dus om Student Life mee lastig te vallen. Maar ik kon beter op maandag terugkomen lieten ze mij weten… Maar beginnen mijn vakken dan niet? En moet ik geen boeken hebben? No worries! Wederom blijkt het hier allemaal wat losser te gaan, dus jah, wie ben ik dan om daar tegenin te gaan? Dat zien we maandag weer.

Na deze verplichte inschrijvingen is het weer tijd voor gratis eten, een kleine informele meeting over werken in Warrnambool en nog een shopsessie. Deze keer ook maar meteen boodschappen doen. En aangezien we nu niet zelf hoeven te lopen of fietsen kunnen we maar beter goed inslaan natuurlijk. Met vier personen weten we het achtpersoons busje van Paul tot het nokkie af te laden en enkele centimeters door de vering te laten zakken. –Heel handig overigens! Hoewel hier wordt gereden aan de linkerkant, zijn alle maten ‘gewoon’ in meters, grammen, celcius, liters, enz. Had ik niet verwacht, maar erg handig rekenen :)- Met een lichte zucht van het busje rijden we weer via de uni terug naar mijn huisje in Dennington, waar Paul mij beloofd de volgende dag weer om dezelfde tijd terug te zijn.

Na nog wat prutswerk met de installatie-cd van het wireless netwerk, wat mails versturen via Emma’s pc –weer niet gelukt dat internet- en een paar afleveren Black Books is het alweer tijd voor bedje en op voor de volgende dag. Deze keer met een rustig ontbijt zonder praatjes en gewoon toast. Daarna is het wel weer werken geblazen. Een IT sessie over het gebruik van het Deakin-netwerk. Datzelfde netwerk dat we nodig hadden om vakken te kiezen? Dat ja… Wakker blijven was een opgave. Net als bij de daarop volgende bibliotheekinstructie. Altijd fijn! We hebben ongeveer alle mogelijke methoden om boeken te ordenen gezien. Daarbij kwam vaak de vraag “Lijkt dat een beetje op jullie systeem?” Weet ik veel, dit is een bibliotheek…! Nee, serieus, ik lees de laatste tijd steeds meer, maar in mijn gehele studiecarrière heb ik nog nooit iets gehaald of gelezen in de bibliotheek. Alle vakken hier hebben vrij weinig lesuren en een grote leeslijst voor buiten lesuren, dus misschien moet ik er dan toch aan gaan geloven…

Na de verplichte ochtenduurtjes is het weer tijd voor een goede lunch, gevolgd door de broodnodige ontspanning. Want twee uur werken was wel weer genoeg. Het zal lastig zijn om volgende week weer een studieritme te vinden… Samen met Paul en twee jongens van het voetbalteam die ik eerder had leren kennen, reizen we af naar de lokale bowlingbaan om het een paar potjes op te nemen tegen Paul. Deze lief uitziende oudere man is een killer op de bowlingbaan! Hij neemt geen gevangenen… Enkele jaren van introducties en bowlingsessies hebben zijn spel in ieder geval goed gedaan. Het was in ieder geval erg gezellig die middag en iedereen begon steeds losser te komen. Na een kwartier viel mijn mond echter open van verbazing… Er mochten geen drankjes worden meegenomen naar de tafeltjes aan de banen en sterker nog: Er werd geen bier verkocht?! Hoe verdient deze bowlingbaan zijn geld? Hoe kunnen mensen hier bowlen? Waarom zijn ze in de avond ook open? Als een wetenschapper hoor ik alles te proberen te verklaren. Jullie begrijpen dat ik nog steeds geen antwoorden heb op deze vragen en nog steeds lichtelijk van streek ben. Wat veel goedmaakte was één van de gokkasten die ook in het complex aanwezig was. Toen ik mijn nieuwe Zweedse vrind van het voetbalteam vroeg of hij het spel ooit gespeeld had, kreeg ik enkel een grote glimlach. En enkele dollars later hadden we de criminelen van Time Crisis weer allemaal overwonnen.

Na de bowlingsessie kregen we nogmaals de kans om alle dingen die we op eerdere dagen hadden gemist te gaan kopen in de stad, maar ik had al een telefoon, fiets, boodschappen en warm bedje, dus ik besloot zelf op mijn fietsje naar huis te rijden. Het was weer vrijdagavond, dus ik besloot deze keer eens geen internet te proberen of Black Books te kijken, maar zoals iedere gezonde Victorian binnen te gaan zitten voor 4 uur lang footy! Ik ben ondertussen al redelijk gegrepen door deze sport en het is ook echt nog erger dan voetbal in Nederland. Je kan gewoon op straat zien, wanneer er een wedstrijd wordt gespeeld. En zeker nu in de winter is er geen ziel op straat te vinden op wedstrijdavonden. Ik heb ondertussen mijn favoriete team gekozen. Go Crows! Tony Vidmar, de geliefde oud-international van NAC heeft daar enkele jaren in Adelaide gebald, Emma komt uit de regio, geel zit in de clubkleuren en het is niet één van de zes teams uit Melbourne, dus het leek me een solide keuze. Geen wedstrijd van Adelaide vandaag, maar wel van de Magpies/Collingwood, die glansrijk verloren. Wat ook altijd goed is. Collingwood is als de Ajx van de competitie en zoals de coach zei tijdens het weekend in Lorne “Nobody likes bloody Collingwood”, dus toch nog een goede avond ;).

De volgende ochtend worden ik en de Amerkaanse dames opgepikt door Maria voor een dagje van natuur en cultuur. We gaan naar ‘Tower Hill’, een oude vulkaankrater op ongeveer 20 kilometer van Dennington (en mijn huisje). Deze oude vulkaankrater heeft zeer steile wanden en hierin zijn dus zeer specifieke plant- en diersoorten ingesloten. We krijgen een rondleiding van een lokale gids en komen meteen een grote groep koala’s tegen in een grote eucalyptus. Hij vertelt ons wat meer over de toch niet zo schattige beestjes en weet ons te vertellen dat de meeste megafauna (lees: grote beestjes) in het reservaat zijn geïntroduceerd en hier niet natuurlijk voorkomen. Maar door de steile wanden van de krater zijn ze hier uitstekend te behouden. Naast koala’s zien we kangaroo’s, een walabi, emoes en een soort vliegende muizenbeesten. We leren het een en ander over wat te eten als je een lekkere bush-salad wilt maken en leren te ‘jagen’ met een boemerang. Na een ochtend gezonde boslucht gaan we voor lunch in Paul’s woonplaats Port Fairly. Een schattig kustdorpje, dat er vast veel beter uitziet in de zomer. Maar van al die zeelucht krijg je wel weer honger. Voor het middagprogramma gaan we terug naar Warrnambool naar een Whale Nursery. Dit zijn inhammen in de kust waar relatief weinig stroming is en waar de walvissen hun kalveren zogen tot ze klaar zijn voor de open oceaan. Ook hier, ondanks de vier walvissen die we zien in korte tijd, is het vergeven van de surfers en boarders.

Na deze dag van ontspanning is het tijd om weer eens eindelijk voor onszelf te leren koken en een tweede avond gevuld met footy. Als Emma de volgende dag thuis komt, besluiten we niet te veel meer na te denken over het regelen van wireless internet en de router in zijn geheel naar mijn kamer te verplaatsen, zodat ik met kabel toegang heb tot internet. Vanaf hier heb ik eindelijk weer de mogelijkheid om iedereen lastig te vallen met mails, berichten en verhalen. En dat heb ik dan mijn eerste vrije zondag ook zeker niet nagelaten. Ik ben nu volledig voorzien, dus tot de volgende!