‘Toeristisch’ China

Na enkele dagen avontuur in Beijing zijn we weer terug op de (nacht)trein gesprongen en afgereisd naar PingYao –spreek uit met de ao van Roosendaol- in de Shanxi provincie. Dit bergachtige gebied was ooit een belangrijke doorgang van de grote steden naar de grasvlakten in het Noorden en dit heeft zowel veel oorlogen, als verschillende geloven en vooral veel rijkdom naar het gebied gebracht. –De juiste treinstop vinden, vergt nog wel een goede wekker en wat oplettendheid, want je moet goed bijhouden en navragen op welk station met vreemde tekens je er uit moet. Al blijken de lieftallige conductrices alsnog net op tijd je ticket te komen omwisselen voor een kaartje om het juiste station weer te verlaten. (Als je een slaapcabine betaald hebt, met enkel een stoel heb je pech)-

PingYao bestaat al sinds de ‘three kingdoms’ (naast een set Magi-kaartjes, ook een bekende periode uit de Chinese geschiedenis: 200 – 300 AD). En het heeft een zeer oud en goed bewaard ommuurd stadscentrum (14e eeuw). Als je door de stad loopt, heb je meteen het idee dat je bent terecht gekomen in films als Spirited Away of the Last Airbender –of een hoop andere films die jullie waarschijnlijk niets zeggen, maar er zijn weer genoeg plaatjes ;)-. We dachten het lekker rustig aan te gaan doen in het kleine stadje voor 3 dagen, maar er was genoeg te doen in het centrum, waar ieder volgend huis een museumpje is… Uiteraard gaan sommige zaken na een tijdje vervelen, maar de klassieke huizen en tempels zijn hier adembenemend.

Er lopen hordes (met name Chinese) toeristen door de straten begeleid door een schreeuwende gids met microfoon en speakers. De straten net buiten het centrum zijn gevuld met altijd luid toeterende wagentjes, electrische brommers en hier en daar een echte auto –je hebt de preventieve ‘je-gaat-misschien-in-mijn-weg-lopen-toeter’, de enigszins agressieve ‘ik-wi-er-nu-echt-langs-met-20-km/h-toeter’ en de ‘hé-je-bent-blank!-toeter’-. Verder valt er van de meeste mensen ook geen toeter te begrijpen… Hier en daar spreekt een enkeling Engels, omdat het een druk toeristisch stadje is, maar het meeste wordt ook hier geregeld met handen en voeten. De straatnamen zijn ook in het Engels aangegeven, maar enkel buiten het toeristische centrum :S. Engelstalige gidsen zijn ook niet echt te vinden, maar hier en daar is wel een bord uitleg te vinden. Er wordt zo nu en dan dus wel eens aan de internationale toeristen gedacht. Zo ook door de vrolijke straatverkopers die de straten van het centrum bezaaien. De verkooptactiek in China lijkt te zijn zo veel mogelijk roepen met harde muziek versterkt en bij voorkeur een overdaad aan neonlichtjes als kersje op de taart. Dit werkt zowel voor de souvenirwinkels in het centrum als voor de normale shops in het winkelcentrum, buiten de oude stadsmuren. De verkopers weten gelukkig wel waar ze moeten opgeven, dus echt vervelend worden ze haast nooit. En ook de lokale toeristen lijken mee te vallen; ik sta nog maar op 5 vakantiefoto’s in 3 dagen en Sara is ook nog maar enkele malen omver gelopen. Natuurlijk blijft wel de Chinese schaamteloosheid, dus overal waar we gaan, wordt nog steeds luid op straat gespuwd naast je voeten en we worden aangekeken, besproken en toegelachen vanaf vaak minder dan een meter afstand.

Zo ook ben je een populair object van nakijken en toeteren, als je een fiets huurt om de nabijgelegen Shaolin tempel te bezoeken en over de autoweg fietst (niet iets dat enkel wij deden overigens, maar vele fietsen, brommers, bakfietsen en wagens met paarden hielpen ons op de tocht over de autoweg). Na een interessante en warme tocht -het is hier fris in de ochtend en warm op de dag, dus het landklimaat komt al goed door-, komen we aan bij de tempel, waar een geknutseld bordje staat voor het parkeren van fietsen. De ijsco verkoper zal er goed voor ons op passen voor 1 Yuan per stuk… Nog iets dat ons is opgevallen; hoewel we nog niets van misdaad, diefstal of iets dergelijks hebben gemerkt, zijn de meeste mensen niet vies van een beetje gezonde zwendel. Maar goed, de fiets bleek er ook echt nog te staan bij vertrek, dus dat ik ook wat waard. De tempel zelf was een schitterend bouwwerk, nog ouder dan de muren van PingYao en honderden houten Boeddha’s, profeten en heiligen. Het Chinees boeddhisme is ook duidelijk anders dan dat elders in Azië. Boeddha wordt hier vaak afgebeeld met aardse objecten, waaronder ook wapens en geld, dus het geloof moet wel blijven passen in de economie en strijdplannen. Vast ook een reden voor het succes van China.

Dat verbazingwekkende succes van China is al deels door Sara beschreven, maar het blijven grote en rare contrasten overal waar we gaan. Hoewel een groot deel van de bevolking woont in krotten van huisjes en de vuilnisbakken afstruint op zoek naar lege flessen (statiegeld?), zijn er ook enorme skyrises en geweldige luxe in de steden. De wegen zijn zeer goed en alle voorzieningen, zoals het waternet, riolering, digitale tv en internet zijn ook in de kleinere steden meer dan in orde. En ook de veiligheid wordt zeer serieus genomen, of zo lijkt het, want bij ieder metro- en treinstation wordt je tas gescand en ook in de meest afgelegen oude tempels hangt op iedere hoek een camera. (Dat je niet verder wordt gecheckt als een poortje afgaat en wordt toegelaten in de trein met messen in je backpack… Kniesoor die daar op let natuurlijk!) Verder is het wel lastig om uit te maken wie er nu precies voor je veiligheid zou moeten zorgen, want alles en iedereen lijkt een uniform te krijgen: Politie, treinbeveiliging, conducteurs, parkeerbeambten, winkelcentrum security, straathoek security, toilet security, speeltuin security en security security. Maar we denken ondertussen de echte agenten te kunnen ontdekken.

Laatste noemenswaardige beleving in PingYao was een bruiloftsstoet die we zagen passeren. Het koppel in rijtuig getrokken door een ezeltje. Veel vuurwerk, muziek en zang. Lelijke oude mannetjes dansend in de meest fleurige jurken -met sigaret op de lip natuurlijk-. En een stoet van tientallen auto’s die binnen 10 minuten de hele binnenstad hadden vastgezet. Een schitterend schouwspel! Tot zo ver onze grootste belevingen en overpeinzingen in PingYao, voor de rest hebben we gelukkig de foto’s nog :).

Tot een volgende weer,
Peer.