Hong Kong

Hong Kong = bergachtige pukkels vol flats, neon en een hoop zooi. Of een verzameling van uiteenlopende figuren die China niet in (willen) geraken. Zo zou je Hongkong makkelijk kunnen bekijken bij aankomst. Of heeft deze voormalige Engelse kolonie stiekem meer te bieden?

Het was in ieder geval een bizarre trip om er te geraken. Ondanks de tyfoon in Japan waren we redelijk gemakkelijk in ons airport hotel geraakt, de dag voor onze vlucht naar Hong Kong. Die ochtend van de vlucht kwam ik er tot mijn schrik achter, dat ik een vlucht had geboekt van het andere, minder bekende vliegveld ten zuiden van de stad. Hartslag 200, schaamte niveau door het dak en een race tegen de klok om op tijd bij het andere vliegveld te geraken. Iedere minuut die je dan op die express bus moet wachten is er eentje teveel. Gelukkig kwam ik er om tien uur achter, terwijl we ‘pas’ om half twee vlogen en dropte de bus ons (na anderhalf uur racen op de snelweg) een uur voor vertrek aan de terminal. Tijdens het inchecken werd onze tweede vlucht in eerste instantie niet gevonden, we hadden namelijk een overstap in Shanghai (cheap tickets= sukkelen voor weinig geld). Bleek dat de aankomst luchthaven in Shanghai van onze eerste vlucht niet dezelfde was als de vertrek luchthaven van de vlucht naar Hongkong. De man achter de balie zei dat het ok was, maar toch waren de uurtjes daarna best enerverend. Eerst en vooral boos dat men je een ticket verkoopt en dat je zelf nog moet reizen naar een ander vliegveld. Alsof je een ticket zou kopen van London naar Frankfurt met overstap in Brussel, maar dat je zelf nog even ga Zaventem naar Charleroi moet zien te geraken. En ten tweede maakten we ons voornamelijk zorgen over ons dubbel entry visum voor China die we later nodig hadden en niet kwijt wilden zijn aan een trip tussen beide vliegvelden.

Gelukkig bleek onze vrees eigenlijk compleet ongegrond. En mede dankzij het feit dat Peer elk dametje in een uniform aansprak voor hulp en of aanwijzingen, kregen we een 'one day travel permit' en werden we gratis op de bus naar het andere vliegveld gezet. Netjes!
Op de snelweg vloog een groot stuk plastic van een veel te trage, overladen en oude vrachtwagen recht tegen onze bus aan en schoot er onder. Het stuk bleef vervolgens onder de bus haken, waardoor we aan de kant moesten in het midden van een grote fly-over brug op de snelweg. Verschillende mannetjes kropen onder de bus om dat ding er van onder te halen, terwijl auto’s ons met hoge snelheid voorbij staken. En zo werden we weer herinnerd dat we het mooie, rustige en strak georganiseerde Japan achter ons hadden gelaten en weer in China waren! De rest va de reis ging gelukkig wel volgens verwachtingen en ondertussen gekalmeerd en met slechts een uurtje vertraging, landden we ver over middernacht in Hong Kong.

Het belangrijkste doel van onze tien dagen in Hong Kong (wat er eigenlijk maar acht bleken gezien de reistijden, inclusief een weekend) was het regelen van de visa voor Vietnam, Cambodja en Laos. Eerste dag gelijk op pad, begon goed. Bleek een feestdag te zijn. Niet zomaar eentje, nee, en feestdag omdat de dag ervoor een feestdag was (ja je leest het goed, komt wel vaker voor in de tropen heb ik me laten vertellen). Verklaart wel ook meteen waarom er maandagnacht bij onze aankomst aan het hotel om drie uur 's nachts nog zoveel dronken idioten en rare mannetjes op straat te vinden waren. Die waren blijkbaar nog niet klaar met het vieren van de Chinese glorie. Anyways, de ambassades waren dus dicht die dag.

Tweede dag, tweede poging. Succesvol ook, want de hele dag dwars de stad doorkruisen leverde ons alle drie de visa op: aangevraagd, betaald en opgehaald! Wegens zo een groot succes, hebben we kans dan ook maar gewaagd aan het aanvragen van een visum voor Bangladesh, de volgende in de rij. We wisten dat die een stukje moeilijker zou zijn, maar dachten in onze euforie er makkelijk en onvoorbereid vanaf te komen. Niets was minder waar! Na wat sukkelen om de nodige print-outs voor te leggen (lees: zoeken naar wifi, screenshots maken op de iPad om vervolgens die te fotograferen met onze camera en dan de fotodisk van die camera te laten uitlezen in de copyshop om printjes te maken), bleek onze aanvraag alsnog een rariteit. Wellicht kreeg het Bengaalse consulaat in Hongkong nooit eerder backpackers over de vloer vanuit Europa om precies in HK en visum voor Bangladesh aan te vragen. Was ook niet zeker of we hem kregen, maar we moesten afrekenen en volgende week maar even terugkomen.

Nouja, genoeg gewerkt leek ons, niet teveel over nadenken (kwam vast goed) en tijd om de toerist uit te hangen! We bezochten de botanische tuinen en de daarbij horende zoölogische Garden. Een bijzondere collectie aan zeldzame dieren, en nog helemaal gratis ook! Een favoriete plek voor de vele au pairs van de buurt bleek ook. Een bezoek aan de fameuze 'Peak' via de daarbij horende 'Peak tram' sloegen we ook niet over. De uitzichten vanaf dit hoogste punt in Hongkong (480m geloof ik) over de baai waren mooi genoeg om de horden toeristen te trotseren. We werden getrakteerd op een lichtshow op muziek in Victoria Bay, liepen de 'walkway of the stars' langs het water, zagen de neonlichten van het minder indrukwekkende Times Square, schuifelden langs de vele souvenirs stalletjes op Stanley Market en beleefden een prachtig rustig dagje op bij strand bij Shek O!

Het doel om tijdens onze tijd in Hongkong ook goed uit te rusten en bij te komen van ons hels reistempo in Japan, hebben we echter niet gehaald. Dat kwam grotendeels door de omstandigheden in en rond onze fantastische collectie aan kamergenoten. We hadden een geniaal hostel! Toen we er midden van de nacht aankwamen, dachten we echter in een zwervershol aangekomen te zijn. Maar online was alleen maar te lezen dat andere kamers en hotels minstens even smerig en basic waren en bovendien een stuk duurder waren. Trotseren was de boodschap! Later bleek het samenraapsel aan rare mannetjes in onze kamer te werken, ze waren stuk voor stuk super aardig en behulpzaam!
- Een zwaar praktiserende Maleisische Christen die mede het hostel leek te runnen, een ronselaar van alles was wat dan ook maar gratis was en online zonnepanelen verkocht, een super aardige punker die iedere dag om vier opstond om schilderijen te maken en die dan 's middags weer aan de galerijen voor goed geld te verkopen, een schuchtere Chinees die kon smakken als geen een en de meeste vieze eetgeuren te voorschijn in onze kamer toverde, een boeddhist uit Singapore die zijn dagen vulde met het luidop reciteren van een mantra afgewisseld met de verhalen die uit zijn transistor radiootje kwamen die hij op zijn lichaam droeg, en dat speelde zelfs als die sliep en als laatste een imposante Sri Lankees die handelde in edelstenen en voor business in HK was die zijn dagen vulde met skypen vanuit onze kamer. Een geweldig variërend en interessant gezelschap! -
Bovendien stonden onze spullen daar vast veel veiliger dan op enige andere plek op het eiland. Echter, de verschillende slaap en werktempo's van onze kamergenoten en de gewoonte om het licht ook 's nachts aan te laten en geen rekening te houden met geluid als iemand al slaapt, resulteerde in het feit dat ik enkel sliep als de rest ook sliep. Na tien dagen ben je wel gesloopt!

Wat ik me vooral ga blijven herinneren aan Hongkong zijn de vele louche straatverkopers die om de drie meter je ongewild (blijven) aanspreken met "copy watches, copy rolex ma'am, copy handbags", "need a tailor? Tailored suits sir?" Peer werd na één dag al gek van die ventjes dat hij kopietjes wou maken van zijn horloge en ze uitdelen aan iedereen die hem "copy watch?" vroegen. Op zo'n momenten mis je onmiddellijk het wel georganiseerde en o zo nette, functionerende Japan. Maar die tijd is voorbij en voorlopig gaan we enkel de andere kant op, want.... Het is weer tijd voor (een tweede keer) China. Brace myself, cause here comes the South of China!

Sara