Drive ins, drive troughs and drive by's

Het is weer eventjes geleden dat ik een verslag heb gedaan van mijn belevenissen hier, dus tijd voor een ruime update :). Ik ben erg druk bezig geweest met het schrijven van verslagen en opdrachten voor de uni, maar gelukkig heb ik weer een paar uurtjes adempauze.. Het is allemaal niet erg moeilijk, maar wel erg veel werk, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat ik me moet aanpassen in een ander lessysteem. Het essay dat ik net heb geschreven was echt een drama voor me. Degenen van jullie die ook uni gedaan hebben zullen het vast wel kennen. Het was maar een klein verslag (1750 woorden) maar alle kleine details die ik nodig had voor mijn verslag moesten worden opgezocht en ge-refferenced. Ik werd er een beetje droevig van.. Ik moet zeggen dat ik in mijn twee voorgaande jaren ook eigenlijk nooit een dergelijke opdracht heb moeten maken?! Eigenlijk wel heel vreemd gezien mijn wetenschappelijke opleiding, dus het was wel een goede leerschool. Back @ home doen we meestal zelf een klein onderzoek met hier en daar een verwijzing in de theorie, waarna we de naam van het artikel of de website onder aan de laatse pagina gooien zonder nadere toelichting. Dit was alleen maar primaire literatuur en voor mijn artikel van 3 pagina’s had ik 2 pagina’s referenties nodig.. Ik lachte nog naar mijn mede international students bij de bibliotheek instructie: “ Hahah, een bibliotheek, die heb ik in mijn hele schoolcarriere nog nooit gebruikt! Boeken, bah…”. Maar daar ben ik mooi van terug kunnen komen en als ik iets beter had opgelet had mijn werk dit weekend vast een stuk eenvoudiger geweest :). Altijd luisteren naar mensen die meer weten dan jij dus. Toen ik daarnet bij mijn professor ging vragen of mijn schrijfstijl en referenties ok waren, vertelde hij mij wel met een grote sarcastische glimlach dat hij het zou overwegen om me een voldoende te geven, dus dat zit wel snor volgens mij. Loon na werken :D. En voor een andere opdracht die ik deze week heb ingeleverd kreeg ik de vraag om mijn data uit excel ook te mailen om te gebruiken in komende colleges. Dus op de uni lijkt het wel ok te gaan tot nu toe.

Maar genoeg over studeren. De afgelopen week ben ik ook begonnen aan mijn eerste training bij de ‘ Sharks’ het Aussie Football team van Deakin. Ik wist niet echt wat ik hierbij moest verwachten, maar de training was niet erg fysiek zwaar en kwam vooral aan op techniek. Het enige dat erg zwaar was, was het handballen van de footies, die na een paar minuten al doorweekt waren door de stromende regen –en dus erg zwaar!-, het afspoelen van mijn modderige witte shirt en nieuwe witte puma’s onder de douche en het modderworstelen aan het einde van de training tegen 1 van de teamgenoten, die niet veel fitter zijn, maar wel een maatje groter zijn dan little old me. Desondanks hield ik het wel even vol en heb ik heb in ieder geval met gezicht in de modder weten te krijgen, dus dat is iets… Handballen viel me erg mee. Het idee is dat je die raar gevormde bal –ongeveer hetzelfde als een rugby bal ;)- laat vallen, je vuist er tegenaan gooit en zorgt dat hij bij een teamgenoot terecht komt. Dat ging me erg goed af, maar leverde me wel een flinke zere plek op boven op mijn hand. Bij de tweede training was dit al stukken beter. Ook kicken van de bal ging me vrij goed af en dit volgt hetzelfde principe, maar dan met voet in plaats van vuist. Ik kreeg al een goede draai in de bal en kon mensen al goed bedienen over een metertje of 35. Nice! Alleen nu nog leren kicken in volle sprint :S. Ook het marken van de bal - dit is vangen van de footy tussen een groep tegenstanders, waarna je een vrije trap krijgt-, ging vrij goed, maar ik kan het nog niet zoals mijn helden op tv met 1 hand voor de bal en een knie op de rug van de tegenstander ;).
Alle teamgenoten waren erg tof, vriendelijk en snel met advies voor techniek en complimenten als het goed ging. Geen groep asociale machos dus, maar meer een hechte vriendengroep van toffe gasten –al kan de sfeer volgens mij snel omslaan naar andere teams toe…-. Eigenlijk gewoon een groep knuffelende mannen en met een paar flauwe grappen was ik zo binnen voor ook een paar goede tikken op het hoofd en de billetjes. En toen ik vroeg of ze de video’s van het modderworstelen niet aan vieze oude mannetjes gingen verkopen, kon iedereen daar gelukkig wel mee lachen..
De tweede training was binnen door een tweede sessie van stromende regen en kwam aan op meer techniek. Al snel bleek dat mijn kicking en handballing eigenlijk best goed zijn, maar het stuiteren van zo’n bal op de betonnen vloer lukte me voor geen meter... Je hoort de bal op de punt te kunnen stuiteren en weer netjes op te kunnen vangen. Niets voor mij. Ook push-ups bleken een punt dat voor verbetering vatbaar is :P.
Vanavond ga ik voor mijn derde en tevens voorlaatste training. Voorlaatste training?? Ik was enigszins teleurgesteld te horen dat deze zaterdag de laatste wedstrijd zal worden gespeeld en dat ook de trainingen na deze week zullen ophouden. Het seizoen houdt op halverwege het derde trimester en begint pas weer net voor het eerste trimester . En ook de AFL heeft nog maar 4 reguliere speelrondes en 3 finals te gaan… Dus ik ga volgende week toch maar eens even kijken bij het Deakin voetbalteam of daar nog wat te doen is, ik heb die schoenen niet voor niets gekocht ;). En ook al kon ik dit weekend niet komen door opdrachten, mag ik deze zaterdag toch een kijkje komen nemen bij de wedstrijd en ik moest voor de zekerheid mijn schoenen maar meenemen om in te vallen bij het tweede…

Dit weekend zat ik dus helaas thuis voor studiegerelateerde onzin, maar vorige zaterdag was er eentje om in te lijsten. Het stappen hier heeft meer weg van het stappen in een dorp en iedereen kent iedereen. Makkelijk contact te maken en er op los te lullen over alles wat je maar wilt! Zoals ook vorige keer bleek is de instelling heel los en plannen voor de avond de avond zijn meer vage intenties, die veranderen met de alcoholinname. Zo ook het grote feest bij Steven thuis in de tuin met een grote bonfire, waarvoor ik was uitgenodigd. Aan het begin van de avond kreeg ik een sms-je dat hij te vinden was in ’The Flying Horse’, de ruime en moderne bar/restaurant waar Emma ook werkt en blijkbaar de vaste stamkroeg van zijn rugby-team (en tevens part time betting office net als alle andere krogen waar ik tot nu toe geweest ben). Dus aangezien mijn eerste maand erg kostbaar was, wat betreft boeken kopen en borg en inwoning betalen, laad ik een paar flessen wijn in Emma’s auto voor een goedkope, maar gezellige avond met groot kampvuurtje. Ik rijd mee met Emma naar the Flying Horse, in de veronderstelling dat we daar 1 of 2 biertjes doen voor we naar Steve’s huis vertrekken. Aangekomen om 7 uur blijkt Steve helemaal geen auto te hebben of mensen bij te hebben met vervoer. En het is nog erg gezellig in het cafe, dus we zien wel waar we uitkomen... 6 Uur 12 bier en mijn laatste spaarcentjes later is hij klaar om te vertrekken :). Maar het is ondertussen wel erg gezellig geworden!

Het rugby-team dunt steeds verder uit, maar word took steeds natter/zatter en luidruchtiger, een vriend van Steve helpt de live band met spelen op 2 lepels die hij uit het restaurantgedeelte heeft ‘geleend’ en Steve komt met steeds kleurrijker verhalen in steeds minder herkenbare lettergrepen.Ik leer ook nog een woordje Australische slang links en rechts. Zoals ‘fair dinkum!’, een term voor ik geloof je verhaal, maar het is toch wel erg ongelofelijk.. -wat een erg bruikbare term was die avond-. Of een ‘gutsy fetch’ voor iets dat je moddertje vet gedaan hebt –of een andere willekeurige vrije vertaling-. En de vrouwonvriendelijke grappen komen ook lag overvliegen, als: “What do you tell a woman with two black eyes? Nothing, she’s already been told twice…” . Dus tot zo ver het niveau van de avond. Gelukkig had Steve’s huisgenote ook een Engelse vriendin bij en die zijn natuurlijk gewend om wat te drinken. En zij was nog wel aanspreekbaar na 10 uur. En gelukkig waren er 4 breedbeeldschermen met zowel AFL als formule 1 quallificaties, dus dan kom je de avond alsnog goed door :).

Rond 1 uur stappen Steve en zijn vriend met huisgenote en vriendin op de speciale flying horse bus naar het station, waar Steve vlakbij woont. Ik wacht nog eventjes op Emma, want die is 10 minuten later ook klaar, dus als ik ook met de auto kan, dan wacht ik wel even op het afsluiten. Als we Steve een half uurtje later bellen om te vragen op welk nummer hij ook alweer woont, komen Steve en zijn maat zelf ook net de straat inlopen… Ze mochten helaas niet de gehele rit met de bus mee, iets over luidruchtig zingen en een set lepels.. Maar omdat we ons op dit tijdstip niet meer uit het veld laten slaan, gaan we meteen de tuin in om het hout voor de bonfire te hakken. Is het niet een beetje laat voor lawaai in de buurt? Moeten we in deze staat nog wel met een bijl omgaan? Of met vuur en benzine spelen? Geen tijd voor rationele vragen en Steve gaat hard aan het werk. Een bijna doorkliefde vriend en bijna brandende baard verder is er een mooi kampvuur ontstaan. Tevreden kijken we voor 3 minuten naar het vuur en nemen onze dranjes mee naar binnen. Met een tevreden ”Zo, dat zit er weer op!” blik, ploft Steve in de bank en zijn we klaar voor de volgende ronde drankjes. Na een uurtje van nog meer drank, gezapige verhalen, een muziekje en wat dollen met Steve’s 70 kilo wegende –geniale!- hond, klinkt er opeens een kreet door de kamer.. ”Maccers!” De tijd van eten is aangebroken.

Steve’s kreet was niet genoeg om zijn maat wakker te krijgen, die bijna in het kampvuur in slaap was gevallen. Dus we rollen hem netjes opzij en voor Emma en ik in de auto stappen, draperen we Steven sierlijk over de achterbank. We zijn klaar om te gaan voor solide voedsel bij de lokale Mac. Steven vraagt nog even voor de zekerheid: ”Hey Emma, are you still allowed to drive?” Wat Emma een open goal geeft om de arme jongeman van alles wijs te maken over de hoeveelheid die ze gedronken heeft. Daar maakt ze dan ook volledig gebruik van met een paar slingers over de weg, die het onze Steve nog lastiger maken dan het al was. “She’s kidding isn’t she?” Dus na een por van Emma, kan ik daar alleen maar eerlijk op antwoorden “No, she’s alright, I’ve only seen her have 6… or 7…” ;) –in werkelijkheid had ze nog niets op, maar wel de grootste lol met al die andere dronken mensen-. Als we net uit de drive trough komen en onze vette hap naar binnen gooien, is het inmiddels half drie en wordt Emma gebeld door een vriend die graag naar huis wil. Hij blijkt op de uni te wonen, aan het einde van de stad dus, net voorbij de Flying Horse. Maar hij heeft wel erg veel honger, dus eerst langs de Mac! En aangezien hij toch geen taxi meer hoeft te nemen, doet hij een rondje hamburgers. Nah, eentje kan er nog wel bij :). Als we voorbij de Flying Horse rijden, bellen er nog twee goede vriendinnen voor een ritje naar huis. En ze wonen halverwege volgens Emma, dus maar meteen terug met een U-bocht om ze op te pikken. Maar we hebben al 4 man in de auto? Dus brengen we eerst Steve terug thuis aan de andere kant van het centrum en gaan terug het centrum door om ze op te pikken. Ze hebben het enorm koud ondertussen en willen erg graag naar huis. Maar ze hebben ook wel een beetje honger... Een hamburger verder zetten we ze af aan de totaal andere kant van de stad en ik begin te twijfelen aan het orientatievermogen van onze Emma... Maar dat hindert niet, want terwijl we het centrum passeren, belt een vriendin. Of we ze naar huis kunnen brengen... Ik zal verder details besparen, maar 45 minuten na de laatste pick up waren wij ook thuis en ondanks de consumptie-gevulde avond, kon ik om 4 uur weer netjes en semi-nuchter naar bed. Geen kater dus en een heerlijke lamme zondag gevuld met games, AFL en avondeten met vrienden.

Om dan nog maar eventjes terug te komen op de titel van dit stuk, geloof ik dat ik de drive trough ondertussen wel redelijk heb uitgelegd. De drive by, slaat op de huizenbouw hier in Warrnambool. Ik zal het proberen uit te leggen. Aangezien dit het slechtste seizoen is in het jaar en dat niet erg lang duurt, zijn de huizen niet echt gebouwd op warmte of isolatie. En ondanks de soms hevige winden lijkt de constructie van de meeste huizen ook niet erg solide. Dit hoeft dus ook niet, temeer omdat deze huizen toch maar een enkele verdieping hebben en dus niet zo veel draagkracht hoeven te hebben. Enkele balken met gipsen muren –of lekker papier mache pappen...- lijken dus te volstaan. Ik had het vermoeden al, dat er ook niet veel aan fundering werd gedaan, gezien de harde ondergrond aan de rotsachtige kust. Al deze vermoedens werden deze week bevestigd, toen ik op een helling werd ingehaald door twee verlangde opleggers met volledige huizen er op! Ze leken niet extra veel hinder te ondervinden van een zware last, dus ooit een eigen huisje bouwen hier is voor iedereen een goede optie ;). Driving by dus, gewoon 2 huizen...

Dan nog drive trough. Geen drive trough penalty, maar dat kan er wel van komen... Mensen hier zijn er erg trots op dat ze zo milieubewust zijn, maar afvalscheiding staat nog in de kinderschoenen en mede door de grotere afstanden overal heen, wordt alles met de auto gedaan. Wat je dus ook met de auto doet is alcohol shoppen! In een drive trough shop natuurlijk… Je hoeft niet uit te stappen, alles staat netjes uitgestald en als je het life vraagt, gooien ze het zelfs in de kofferbak voor je. Dit is beter dan je hond bier laten halen! Als je je auto op een mooi plekje parkeert op een geode zomerdag, hoef je dus inderdaad je stoel niet uit om een biertje te halen ;). Over die grote afstanden die je overall voor moet afleggen met de auto ben ik het overigens nog niet helemaal eens.. Het volgende dorp is definitief een werkje voor met de auto, maar ik doe alles inclusief shopping op de fiets en ik moet iedere dag naar de andere kant van de stad voor de uni. Best te doen dus, zeker als de winkel 3 straten verder ligt.

Ander klein ding dat me opviel is een beest dat verdacht veel leek op een wombat die voorbij mijn raam kwam waggelen toen ik vanmorgen mijn gordijnen open deed. In Nederland zal er vast ook wel eens een muis door de achtertuin lopen, maar een beestje ter grootte van een kleine hond valt toch iets meer op. Ik dacht ook eerst dat het een possum was, maar daar was deze jongen iets te groot voor. De enige vraag is waar kwam hij vandaan en waar heeft hij zijn huisje gemaakt? Vast niet onder het huis, maar een kilometertje verderop waar de weilanden met plukjes bos beginnen. -Heerlijke omgeving om een stukje in te gaan joggen overigens!-Wie ik wel vermoed van een huisje maken boven mijn huisje zijn een aantal eksters, die hier nog veel voorkomen en erg groot worden. Zo nu en dan hoor ik wel wat gestommel van boven komen en dat lijkt in de berging tussen dak en platfond. Maar goed, zo luidruchtig zijn ze niet, dus dat ze er maar hun eigen plekkie van maken ;). Ben ik ook mee bezig op het moment, want Emma is op dit moment voor drie weken stage terug naar huis in New South Wales, dus ook al is het wat stiller heb ik wel het huis geheel voor mezelf.

Tot slot wil ik nog even iets kwijt over de manier van groeten hier, waar ik soms niet helemaal uitkom. Als je iemad tegenkomt die je kent, een keer gezien hebt, of misschien zelfs dat niet, dan zullen ze je begroeten met ”Hey, how aya?!” (ook wel: Hey, how are you...). Ik heb het geprobeerd met de klassieke beleefde “Fine thanks, how are you?”, maar het voelt niet allemaal even oprecht. Dus die begroeting in de vorm van een standaardvraag ligt me nog steeds niet helemaal… How are ya? Wil je het standaardantwoord? Een levensverhaal? Een oprechte vraag terug? Ik weet het niet… Tegenwoordig houd ik het dus maar gewoon bij een simple ‘hi’, ‘hiyeh’ of ‘hello’ en als het goed voelt plak ik daar zelf nog een vervolg aan naar eigen inspiratie. Wees er dus op voorbereid! Iedere Aussie die tegenkomt zal je zomaar uit het niets open vragen stellen, waarop eigenlijk maar 1 antwoord juist is. Oppassen dus.

Dank voor het lezen, cheers, en tot de volgende weer!