Fraser + andere vertalingen voor voorstel en bezet

De tijd van opstaan was een beetje overdreven, want je moet natuurlijk altijd wachten op anderen.. Zeker in een land en zeker regio waar alles meer laid-back is dan thuis. Tot mijn grote verbazing was de bus naar Fraser echter ruim op tijd bij ons hostel, dus het waren dit keer onze medetoeristen waarop we moesten wachten. Ook op de andere ophaaladressen aan de busroute ging het er rustig aan toe, waardoor we een ‘lichte’ vertraging hadden toen we aankwamen bij de boot naar Fraser, die gelukkig nog op ons wachtte. De boot vertrok in een prachtige baai met mangroves –pas op voor croco’s! Niet gezien :(- naar het schone Fraser Island. Fraser is de enige plaats ter wereld waar tropische bossen groeien op zandgronden. Ik was het hier ook nog niet helemaal eens met de term tropisch regenwoud, maar het kwam al zeker meer in de buurt! Het eiland groeit nog steeds met zand uit de oceaan aan de oostkant en uit rivieren aan de westkant en de bossen in het binnenland –het oudste deel dus- werden toch al een goede 30 meter hoog met een vrij dicht bladerdek. De ondiepe wateren tussen de kust van het vasteland en het eiland zijn volgegroeid met zeegrassen en bieden huis aan vele soorten vis, schildpadden, zeepaardjes, zepia’s, dugongs –de zeekoe- en dolfijnen. Helaas geen tijd om een kijkje onder water te nemen, maar er kwam wel al halverwege onze overtocht van een half uur een groep dolfijnen voorbij :).

Op het eiland aangekomen is het zoeken naar de juiste van de drie bussen, die er uit zien als enorme strand buggy’s. Onze naam staat op de lijst van bus nummer 2, al denk ik dat de term juiste bus alsnog niet op zijn plaats was.. Na 5 minuten rijden voorbij een heel luxueus hotel/bezoekerscentrum, verlaten we de verhardde weg en is het alleen nog maar los wit zand over enorme heuvels over een smalle weg door de bossen. Als dat maar goed gaat... Nee hoor, na een kelin kwartiertje is het helaas al gedaan met de pret en heeft onze bus een lekke band. Omdat we rijden op een pad van los zand is het een enorme klus om het grote wiel te wisselen. Omdat ik een weinig positieve reactie krijg op mijn vraag of ik kan helpen, besluit ik een klein wandelingetje te maken, terwijl de heren chauffeurs graven, stutten en krikken –kan ik dat woord toch nog een keer verantwoord gebruiken ;)-. Veel verrassende soorten planten kom ik tegen op mijn tocht, waarmee ik jullie allemaal niet zal vervelen, maar heerlijk voor een bioloog in spé. Na drie kwartiertjes zijn we weer onderweg en dat is ook een geruststelling voor de mensen in de file die is ontstaan achter de bus.

Omdat we een goede vertraging hebben, moeten we helaas wat sneller zijn op alle plaatsen waar de bus stopt, maar gelukkig hebben we alsnog alle grote sites van het eiland bezocht. De eerste stop was aan een prachtig helder blauw meer in het binnenland. Zo helder heb ik het nog nooit gezien! Door de zuurtegraad van het water is het geweldig voor de huid en groeien er vrijwel geen planten of dieren in, waardoor het water helder blauw blijft. Een beetje fris om in te komen, maar een heerlijke afkoeling, waarna je weer kan opwarmen in het zonnetje aan een maagdelijk wit strandje. Het zand is na jaren erosie zeer fijn en het werd ons aangeraden om hiermee onze sierraden te poetsen. Werkt echt! Onderweg terug naar de bus komen we apart afgezette plaatsen met prikkeldraad tegen met daarin kampeerplaatsen en lunchtafels met ingebouwde barbeques. Alle plaatsen waar eten kan liggen zijn afgezet voor Fraser Islands locals: De dingo. Deze dieren zijn ooit in de 15e eeuw meegenomen door Chinese zeevaarders en losgelaten op verschillende plaatsen in Australië om zich te vermenigvuldigen voor consumptie door zeelui op passerende schepen. Op Fraser zijn ze geintroduceerd door de aboriginals voor gezelschap, maar omdat Fraser voor tijden niet bewoond is geweest, zijn dit de puurste en wildste stammen van de dingo in Australië.

Wij gaan voor de lunch eerst nog naar het middenste punt van het eiland, waar ooit de grote kapmaatschappijen zaten voor deze werden verboden. Hier doen we een kleine boswandeling en leren we over de verschillende boomsoorten, de huisjes van de Sydney funnel web spider in deze bomen –de dodelijkste spin op het continent- en over het water op het eiland. Het eiland is gezegend met een grote voorraad zuiver drinkwater, doordat de onderkant van het eiland geheel is ingelsoten door een kom van gesteenten. Hierdoor kan geen zout water in de bodem dringen, maar door de druk van het zoute water, wordt wel permanent zoet water uit de bodem omhoog gedrukt in verschillende bronnen. Van daar stroomt het water uit over het fijne witte zand, waar het wordt gefilterd. En al het water dat uitstroomt in de oceaan wordt weer aangevuld met regenwater. Prachtige tocht, leerzaam en gezond dus ;).

Daarna was het tijd voor onze lunch, die erg welkom was om een uurtje of 2 en gelukkig ook een stuk minder gezond. Lopend buffet met alle vettige vleesprodukten die je maar kon wensen, geniaal. Owja, en salades en broodjes waren er ook ;). Na een oponthoud van 45 minuten was er nog weinig tijd over voor de toch over het strand aan de andere kant van het eiland voor de boot weer vertrok, dus het werd een snelle tocht. Kwam goed uit dat hier de snel weg van het eiland begon! De snelweg bestond uit het harde deel van het strand, waarop maar weinig stenen lagen en waarop 90 km/h gereden mocht worden. Deze snelweg deed ook meteen dienst als landingsbaan voor kleine vliegtuigjes en washet summum van infrastructuur op het eiland.

Prachtige lange stranden, die zo in de Bounty reclame kunnen en mooie zichten op de bossen van het eiland en verschillende gekleurde rotsformaties. Ook ligt er een bekend wrak op het stand dat goed is voor een paar ansichtkaat-foto’s. Zwemmen hier werd helaas afgeraden, door een 70% kans op aanval door tijgerhaaien. Erg zonde, want geweldige golven aan de buitenzijde van het eiland.De terugweg met de bus moest ook in sneltreinvaart (50 km/h) over de binnen’wegen’ en het was dus goed dat Sara nog wat extra reispilletjes bij had. Ik geloof dat ik enkele keren zelfs bijna het dak van de bus heb geraakt. Wel kregen we nog net voor we de boot bereikten de illustere dingo te zien! Twee kleine schattige hondjes aan de kant van de weg, maar je wordt niet voor niets afgeraden deze beestjes te benaderen...

Terug aan het vaste land kruipen we rond een uurtje of half 7 weer in onze bus terug naar het hostel om snel een hapje te doen en meteen terug te rijden naar Maleny, iets meer in het binnenland richting het zuiden. Na 50 meter bleek ook dit niet onze bus te zijn, omdat de stuurinrichting afbrak en we nergens meer kwamen –tenzij rechtdoor of achteruit het water in-. Het lijkt dus een enorme rampenavond te worden, maar als de andere bus terug komt om polshoogte te nemen, wordt al snel geroepen dat hij nog wel een aantal mensen mee kan nemen van de YHA. Dat zijn wij! Als eerste worden we netjes thuis afgezet en zo komt alles toch nog goed en zo zijn we netjes als gepland rond het nachtuur in Maleny.

Alleen waar zijn die cabins? Ons geboekte huisje lag op een camping aan de Landsborough-Maleny road, simpel dus. Maar als we aankomen gaat er een weg links naar Landsborough en rechts naar Maleny. Omdat het adres in Maleny is, kies je dan toch voor rechts naar Maleny 8km. De toeristen informatie is overal uitstekend geregeld hier overdag mag ik zeggen, in ieder klein plaatsje, maar ze denken er helaas niet aan helaas om een kaartje op de ramen te plakken voor na sluitingstijd. Terug richtin Landsborough maar dan. Onderweg, na 23 km. Als we denken dat we al ruim verkeerd zitten, komen nog wel een kaart tegen, maar zonder straatnamen, ook handig :). Wel een prachtig, maar duister uitzicht over een diep dal en als we besluiten nog een stukje verder te rijden, komen we nog een verdwaalde echidna tegen. Deze aussie versie van een egel –met buidel uiteraard- hadden we allebei nog niet gezien, dus dat was een leuke extra op dit late moment van de dag. En als we onze weg vervolgen, komen we gelukkig toch al heel snel onze camping tegen; bijna in Landsborough..

Ons huisje zag er geweldig uit en was ingericht voor 6 personen. Maar omdat de business hier in het binnenland toch een stukje rustiger is dan aan de kust, hadden we gewoon erg veel geluk. Er waren ook een magnetron, kookplaten en verwarming in de kamer en we hadden een eigen ensuite, dus wat wil je nog meer! Het zag er zelfs zo goed uit, dat we de volgende dag meteen nog een dagje hebben bijgeboekt. We hadden immers toch alleen een dagtrip naar de Australia Zoo gepland (woohoow! What a whopper...) en moesten nog een overnachting hebben voor de terugvlucht de volgendende dag. Waarom het park 30km. In het binnenland lag en toch Ocean View heette, kwam ik de volgende ochtend achter. De camping gaf een geweldig uitzicht in alle richtingen en je kon inderdaad vanaf de heuveltop zelfs de zee zien. Ik besloot dus zoals iedere ochtend Sara nog lekker even te laten slapen en alvast ontbijt te gaan halen in Maleny en te genieten van de uitzichten vanaf de Landsborough-Maleny road. Ook heb ik meteen een paar mooie plaatjes in de omgeving verkend, want er was nog steeds een vraag die mij op de lippen brandde...

Zo kwam ik ook uit bij Gardner’s Falls aan de Obi Obi river, een prachtige rustgevende omgeving, waar een heldere stroom uit de bergen voortkabbelde over de rotsen van het gebergte en de zon half inviel door de bomen en met een gouden licht het dal verlichtte (ik maak niets mooier dan het is... ;)). Op de achtergrond was al het geluid te horen van de bescheiden waterval. Na het ontbijt heb ik Sara hier mee naartoe genomen en gevraagd of ze alsjeblieft met me mee wilde lopen over de verschillende grote rotsblokken naar het midden van de rivier. En daar heb ik ze eens goed verteld wat ik van ze vond! Nee echt.. En verteld hoe ik het waardeerde dat ze er was en dat ik ze graag voor altijd wilde bijhouden. Ik ben daarna netjes officieel door de knieën gegaan met de ring en daar om 10 uur op vrijdag 21 augustus heeft ze ja gezegd!!
Ik had het plan al voor enkele maanden, maar een veel betere plaats en gelegenheid kon ik me niet wensen.

Veel mooier kan ik dit verhaal niet afsluiten, dus tot de volgende..