Paar dagen uni & Melbourne

In de overbruggende tijd naar het weekend heb ik op de dinsdag eerst mijn opdracht op de uni afgewerkt en netjes ingeleverd. De opdracht was een ‘reading diary’, waarvoor ik gericht enkele wetenschappelijke artikelen moest zoeken in de database van de bibliotheek, dus gelukkig was ik hier inmiddels op voorbereid ;). Over de artikelen moest ik een enkele vraag beantwoorden en mijn mening over het onderzoek formuleren. Ik had de artikelen reeds binnen en per artikel mocht maar 1 A4tje tekst worden ingeleverd, dus dit was eigenlijk best goed te doen.. Na een lange dag werk kon de opdracht in het postvakje van mijn docente en lekker vroeg naar bedje om bij te komen van de afgelopen week. Op de woensdag bleek mijn docente van hetzelfde vak afwezig te zijn, dus dat betekende dat ik de gehele dag vrij was en de donderdag ook.. Op zich erg relaxt natuurlijk! Ware het niet dat ik de vrijdag nog een verplicht practicum had en dus helaas niet last-minute nog naar Sydney kon treinen :(. Maar aangezien ik toch al naar de uni was gefietst –best handig weer om studenten tijdig in te lichten…- had ik een volle dag om op zonder afleidingen alvast aan één van mijn andere opdrachten te werken.

<<>>
Toen ik op het station mijn trienkaartje voor Melbourne ging kopen, ben ik daar voor het eerst een lokale dealer tegengekomen. Met een gebaar vroeg hij mij of ik rookte. Op zijn goed Roosendaals antwoordde ik hem “Non, quelle heure est il?” Ik heb er zelf later hartelijk om kunnen lachen in ieder geval…
Toen ik weer op mijn terugweg naar huis door de hoofdstraat fietste, waar ik niet zo vaak kom, zag ik links van mij op het voetpad een oud mannetje lopen en toen ik hem passeerde voelde ik iets hards mijn fietshelm raken -ja, die dingen zijn hier verplicht-. Verbaasd keek ik naar links en ik wist niet goed hoe ik moest reageren… Ik ging hem er in ieder op aanspreken! En moest ik nu boos zijn en dat rebelse oude mannetje aanvliegen?? Maar voor ik hem kon aanvliegen, zag ik achter mij een grote ekster aan komen vliegen voor een tweede aanval. Toch geen aanval van de beste man dus, heheh. Maar ik herinnerde mij een mail van enkele weken geleden: Het is ‘bird swooping season’ en alle vogels die nesten in en rond de stad bewaken hun nestjes.

Die avond kwam onze Emma weer thuis na drie weken schoolrondes in haar thuishaven Mount Gambier en het was woensdag, dus dat beloofde meteen weer veel goeds. Ze ging het rustig aan doen na drie weken hard werken en feesten thuis…. dus drie uurtjes later zat het huis weer vol met vriendinnen :). Wat een heerlijk figuur is het! Er werd uitermate veel goon gedronken: De goedkope wijn uit pakken en nummer 1 keuze voor de verstandige student (die de volgende dag naast wat geld veel hoofdpijn wil hebben). En tijdens het drinken werd een gemoedelijke spelletje ‘Bottoms Up’ gespeeld. Eigenlijk gewoon hints, maar dan met termen als strap-on, Ron Jeremy en –speciaal voor Lex- fellatio. Hilarisch om te zien! En mee te doen uiteraard. Zeker naarmate de avond vorderde werd het steeds beter.. Ik had aan het begin van de avond beloofd iedereen naar de stad te brengen met Emma’s autotje, maar alleen als ze allemaal om 11 uur meegingen! Op deze manier wist ik tenminste zeker dat ik rond een uurtje of 12 kon vertrekken en nog een beetje op tijd naar mijn bedje kon om mijn opdracht af te maken. Na een volle week vakantie en een weekend in het vooruitzicht, zat stappen er financieel toch niet meer in. Ik kan eerlijk zeggen dat ik zelfs in de Panda of taxibus nooit zo’n zootje ongeregeld heb vervoerd. De radio stond hard aan als altijd, maar ik heb er weinig van kunnen horen door de krijsende dames, die moeten zich vast vermaakt hebben die avond..

Maar zo gezegd zo gedaan en na een weinig enerverende donderdag met opdrachten was het tijd voor mijn practicum op vrijdag. We mochten metingen doen in het aquaculture lab op de universiteit en onze professor heeft een keer of drie benadrukt hoe gelukkig we mochten zijn dat we dat konden doen binnen onze studie. Dat is ook zeker waar, want de meeste aquaculturele bedrijven zijn zeer streng beveiligd in verband met eventuele ziekten die kunnen binnenkomen. Het was dan ook een genoegen om een aantal weken gelegen die kans te krijgen om de opzet van het lab te bekijken. Iets minder interessant was het vandaag… Vervuild water is één van de grootste kosten van het lab en ieder aquacultureel bedrijf en dus is het erg interessant om te zien wat er allemaal met dit water kan worden gedaan. Dat was ook de opzet van dit practicum, helaas was al het leuke werk al voor ons gedaan. Er stond al een proefopzet met tarweplanten die groeiden op verschillende bodems in het ‘vervuilde’ water. Alle stoffen die de vissen namelijk in het water achter laten, zijn erg goed om bepaalde planten op te groeien. Als deze planten dan ook nog als voer voor de vissen zijn te gebruiken, dan zit je helemaal goed natuurlijk; voer en schoon water! Helaas was de gehele opzet dus al uitgedacht en opgezet en wat wij gingen doen was meten of het water ook echt schoner was… Joy :S. Als we van de verzamelde gegevens dan een verslag konden schrijven zou dat helemaal toppie zijn.. Nah, het was in ieder geval goed weer, maar het viel me een beetje tegen dat ik hiervoor 3 dagen Sydney met Sara had gemist..

Die avond heb ik het uiteraard niet kunnen weerstaan om in ieder geval de eerste helft van de footy wedstrijd van die avond mee te pakken, maar daarna meteen naar bed, want om kwart voor 8 ging de trein naar Melbourne! Nog even douchen, ontbijt en lunch maken en de auto in naar het station! Emma was namelijk zo stom geweest om aan te bieden me te brengen, terwijl ze tot 1 uur had gewerkt en om 3 uur nog iemand had opgehaald van zijn 21e verjaardag, die nu in haar bed lag in coma. Wel erg tof van ze!! Met een half duffe Emma kom ik netjes op tijd aan op het station en ik ben volledig gewapend voor de reis. Ontbijt klaar en 4 vrije stoelen om mij lekker te installeren met mijn boek voor mijn tentamen die woensdag. Ik was er al eens in begonnen toen ik Sara ging ontmoeten in Geelong, maar het is nog steeds een slopend saai stuk werk over de verschillende zoet water biotopen in Australië. Na wat doorbladeren, vind ik ook wat pagina’s met plaatjes en beestjes echter en zo is de reis een stuk sneller voorbij.

Vlak voor ik aankom krijg ik een sms-je van Sara, dat zij bij de kluisjes op het station en nog geen 4 minuten later sta ik naast haar in levende lijve!! Ze heeft een super tijd gehad in Sydney –maar daarvoor opent ze zelf maar een waarbenjij.nu webpagina, jullie hebben al genoeg te lezen :P-. We halen Sara’s koffer uit het kluisje waar hij de afgelopen dagen in heeft gezeten, want een rugzak was meer dan genoeg voor een paar dagen. En samen met koffer gaan we op weg naar Stephan. Stephan, jullie ook wel bekend van één van mijn eerste verhalen van de trip naar Lorne, is ook één van de internationale studenten aan Deakin en ik heb geregeld dat we bij hem konden blijven slapen. Hij geeft ons instructies om met de trein vlakbij zijn huis te komen, maar zou hij echt de trein of de tram bedoelen? Het station staat aangegeven in het tramboekje, dus we kopen een dagkaart en gaan op weg. Na een dik uur weet hij ons lachend te vertellen dat je met de tram inderdaad het dichtst bij zijn huis komt.. de trein is alleen met zijn kwartier een stuk sneller :).

Terwijl Sara een welverdiende douche neemt na haar nachtelijke treinreis, is het heerlijk om weer even bij te praten met mijn nieuwe Duitse vrind over alle ervaringen in Australië en natuurlijk over die paar kleine verschillen tussen Warrnambool en Melbourne. Met kleine bedoel ik dan voornamelijk Warrni ;). Hij vertelt me ook dat er ‘iets’ aan de hand is tussen hem en één van de Amerikaanse internationals met een brede maar ongemakkelijke glimlach. Veel meer wil hij er niet over kwijt, maar dat is dan ook zeker niet nodig, we hebben ‘m… Dit betekent wel dat we zijn kamer en tweepersoonsbed in dat prachtige oude hoge huis helemaal voor ons alleen hebben. Dat is nog eens een goed aanbod! Hij is verder ook een enorm vriendelijke gastheer en neemt ons meteen na de douche mee de stad in om een rondje te doen langs alle leukste plekjes in het centrum. Zijn favoriete koffiebar, een rondje Chinatown en een bezoekje aan de souveniershop (voor een bepaald sjaaltje dat ik nog wilde hebben voor die middag…) Hij moet nog wel een opdracht uitwerken later die middag, maar dat hindert niet! Ik en Sara hebben namelijk kaartjes voor de laatste reguliere wedstrijd van de Adelaide Crows kunnen krijgen!!

Ow jee, het woord is er uit, dus ik kan me nu niet meer inhouden een veel te lang verhaal over deze wedstrijd te geven.. Dus het is niet dat ik geen zelfkennis heb, ik kies er gewoon voor om daar helemaal niets mee te doen ;). Daar gaan we!
Het stadion met een capaciteit van 70.000 ziet er van buiten helemaal niet zo groot uit, maar de enorme massa’s mensen die genoeg zijn voor een driedaags festival zeggen genoeg. Wij hebben uiteraard de studententickets op ring nummero 3 en de klim naar boven is ook een stukje groter dan we hadden ingeschat. Door de bouw van het stadion zitten we echter nog steeds uitermate dicht op het veld! Wel erg hoog uiteraard, maar dat is normaal gezien toch mijn favoriete plekkie met een uitstekend uitzicht op de tactiek van het team. Ook het gebruikelijke opstaan bij ‘corners’ of in dit geval vrije trappen vanaf de zijlijn kunnen achterwege blijven door de ovale vorm van het veld en stadion, ideaal.

Wat meteen opviel is de sfeer. Niet zoals in de reisgidsen staat aangegeven een heksenketel, maar eerder een erg gemoedelijke sfeer met een gemengd publiek. Gemengd op alle manieren: Er zijn iets meer mannen, maar het zal niet erg veel schelen, -de vrouwen laten goed van zich spreken- van jong tot oud is aanwezig en de supporters van beiden teams staan door elkaar te klappen en schreeuwen. Echt waar, geen hekken, geen prikkeldraad, geen gracht –op het veld springen kan tot 500 dollar boete kosten, ook een lachertje dus, want aan stadionverboden doen ze ook al niet-. Kortom, dit is zo 1912! Hahaha, nee erg goede sfeer! Al zijn de mensen over het algemeen wel een stuk stiller dan we verwacht hadden. Er worden wel zo nu en dan losse kreten geschreeuwd en er wordt hard boe geroepen bij een vrije trap en hard gejuicht en geklapt bij een score, maar echte spreekkoren of liederen zijn er niet te horen. Ik denk dat ik misschien in totaal 3 keer een clublied voorbij heb horen komen, maar dat was het wel. (En die zijn ook zo heerlijk oubollig als bij ons http://www.youtube.com/watch?v=ZKuN0gywloc&feature=related)

Maar goed, de wedstrijd was ook erg top, ik heb alle spelers die ik kende aan Sara geïntroduceerd en alle regels zo duidelijk mogelijk uitgelegd. Met de regels was ze meteen weg en ze merkte op dat als alle mannen bij de voetbal er zo uit zouden zien, dat de sport toch een stuk interessanter zou maken. –Toch nog een vrouwenopmerking dus, maar ze was echt erg goed met de regels en het spelletje weg hoor! En om het toch niet te laten: Er is geen buitenspel, misschien is het daarom zo populair bij het vrouwelijk publiek ;)- Maar ik geef Sara geen ongelijk! Een hele hoop grote en brede mannen met kale koppies, sommigen zagen er zelfs stoerder uit in zo’n outfit dan ik… :P Het eerste kwart was erg stug en the Blues (Carlton, de slechterikken) stonden met enkele punten voor. “Ga je nu net zo chagerijnig zijn als ze verliezen als bij NAC?” “Ja natuurlijk, wat denk je dan?” ;) Het tweede kwart ging erg gelijk op en de scores voor beide teams gingen omhoog. Carlton heeft namelijk ook Brian Fevola. Fev is met stip de bekendste speler uit de AFL en de topscorer van het jaar. Zelfs als Carlton in de eerste rondes van de finales wordt uitgeschakeld is het vrijwel onmogelijk voor de concurrentie om hem nog in te halen. Het is ook één van de grootste aanvallers en een erg fysieke speler en dat weet iedereen hier wel te waarderen.

Aan het eind van het tweede kwart schreeuwt Sara al harder mee dan ik. En na een aantal wedstrijdjes van jongetjes en meisjes van een jaar of 7/8, gaat het door met het derde kwart. De Blues lijken ver uitgespeeld en mijn geliefde Crows, the pride of South Australia, maken er een uitje van. Heerlijk om te zien, zeker als je partijdig bent ;). En ook alle Carlton fans om ons heen mogen genieten van onze totaal onbegrijpelijke kreten en gejuich voor de tegenstander, Carlton komt namelijk wel uit Melbourne… (“Hij gaat er in! Hij gaat er in!…”) Ook mijn favoriete speler, Burton, die ik met zijn Duitse kop en blonde haren heb omgedoopt tot Hasselhoff, krijgt er een paar scores tussen en aan het eind van de wedstrijd staat er op het scorebord: Carlton 104 – Adelaide 176. Normale scores liggen rond de 100 voor beide teams, dus goede tweede helft!

Na dit grote genoegen gaan we vol vreugde op naar de stad om nog even een rondje te lopen en te gaan eten in Chinatown. Aangezien we beiden grote fans zijn van Sushi en nog meer van Sashimi, kunnen we deze kans niet laten liggen natuurlijk! Zeker aangezien Warrnambool niet erg veel goede restaurants kent en de enige buitenlandse invloeden in de keuken bestaan uit welgeteld 1 Thais restaurant. Heerlijk gegeten en daarna doen we nog een biertje in een lokale bar. Ik weet niet precies meer hoe deze heette, maar mocht je geïnteresseerd zijn om er ooit heen te gaan, kan ik hem zo aanwijzen op de kaart. Een vreemde combinatie van een gezellige bruine kroeg met bordeaux rood tapijt en hippe tent met elektronisch muziek en allerlei rare opgezette dieren als een struisvogel met parelketting en een roze geverfde neushoorn met gifgroene stippen. Er kan ook worden gegeten er is plaats aan de bar en verschillende kleine loungegedeelten. Erg tof!
Na een drankje gaan we weer aan op ons ‘hotel’ en dit keer gewoon met de trein…

De volgende dag zijn we helemaal vrij om te doen wat we willen en we zijn dan ook zeker niet van plan om ons té druk te maken op onze laatste dag. We doen een laat ontbijt bij een franse bakker en nog wat boodschappen voor later die dag. Daarna gaan we naar de haven, waarin een groot reuzenrad wordt gebouwd –schijnbaar wordt hier al jaren aan gewerkt-. Er is ook een groot shoppingcenter en een kleine kermis met ijsbaan. Hier zijn we uitgenodigd door Stephan net als alle andere internationals voor een middagje schaatsen. Nu zagen we een middagje schaatsen niet helemaal zitten, maar ik vond het wel erg leuk om iedereen weer eens even gedag te zeggen. En zo zien we Stephan zelf ook nog een beetje ;). Al snel wil iedereen de schaatsen ombinden, dus spreken we af om na het avondeten naar het huis van één van de internationals te gaan om nog wat te drinken.

We doen een kort rondje door het shoppingcenter en dat crows-shirtje voor 20 dollar kon ik dan natuurlijk toch weer niet laten liggen.. Voordeel is wel dat het geen officieel shirt is, dus niet veel te duur en ook nog eens niet heel eerlijk gezegd lelijk, zoals het normale shirt. Daarna stappen we op de overvolle oude tram die zijn rondjes doet rond het centrum. We stappen weer uit op de gebruikelijke stop aan Flinders Street station, van waar het nog maar 3 minuutjes stappen is naar de Arts Centre, waar we graag heen wilden voor een expositie van Dali. Veel mooie werken en veel dat ik ook nog niet had gezien. Erg mooi en zeker de moeite waard! –En weer kan ik gewoon concluderen: Die jongeman was gewoon een beetje gek…- Omdat het een flinke en drukke ronde is, hebben we helaas geen tijd meer over om de rest van het museum te bekijken, want het loopt inmiddels tegen 5en.

Wat dan nog te doen, want het is een beetje vroeg om al te gaan eten. We doen een tochtje langs de zuidelijke oever van de Yarra River en komen langs de Crown casino. Ook één van de plaatsen die ons is aangeraden, dus daar nemen we ook nog maar even een kijkje. Het casino is echter niet heel indrukwekkend. Het is inderdaad een flinke oppervlakte en ik heb inderdaad nog nooit zo veel slotmachines bij elkaar gezien. Joep zou zijn hartje kunnen ophalen hier dus.. Ook zijn er zeer veel verschillende kleuren lampjes en geluidjes, maar dat is zoals in ieder casino. De food court buiten het casino is wel erg groot, maar getuigd niet van enorme luxe. Samengevat denk ik niet dat het veel groter is dan de drie verdiepingen in Breda en het zal het in de verste verten niet halen bij Vegas. Dat gezegd hebbende is het natuurlijk altijd leuk om een kijkje te nemen bij de verschillende spelletjes met een cocktail in de hand voor Sara. En het hotel direct aan het casino met zijn 24 verdiepingen en fontein/waterval van 2 grote open verdiepingen is dan wel weer indrukwekkend. Een mooie plaats voor een plasje dus :).

Na alle drukte van de casino gaan de inmiddels rustig geworden zuidoever weer op en lopen over één van de vele bruggen richting het aquarium van Melbourne. Volgens enkele van mijn docenten zeker de moeite waard. Helaas is ook deze al op tijd gesloten op de zondag, dus gaan we de stad in om een hapje te eten. Omdat mijn favoriete fast-food keten de Red Rooster (ben er nog nooit geweest, maar heb het er al tijden over :P) ook al is gesloten en onze kortingen bij de KFC al zijn verlopen, zijn we genoodzaakt een tweede keer een restaurantje te zoeken in Chinatown. He, wat jammer.. Hier heb ik een heerlijk bordje krokodil in pittige olie op. De kroko was niet wat ik me herinnerde vanuit Kenia en zeker minder lekker, meer een beetje de smaak van goedkope vis met vleestextuur. Maar met de saus en heerlijke groenten was hij zo binnen, zodat ik ook nog een stuk kon werken in Sara’s overgebleven beef in zwarte bonen saus. Succesje weer!

Daarna zoals afgesproken naar alle international studenten in een huis vlak bij dat van Stephan en ook op tijd weer naar huis om Sara’s koffer in te pakken voor haar nabije afscheid dat ik ook nu zo lang mogelijk ga uitstellen… Tot de volgende pagina. De drankjes met de internationals en het pakken van de koffer waren beiden een groot succes. Maar aangezien ik nu echt al veel te lang bezig ben met dit verhaal ga ik het daarbij laten.